102

Bez pukania wchodzi do domu pełnego radości i szczęścia. Wkrada się niezapowiedzianie i zabiera to, co najcenniejsze- życie. Zabiera wszystkie nadzieje. Zostawia tylko wspomnienia i tęsknote. Pozostaje chować ból, patrząc na stare zdjęcia i zadawać pytanie "dlaczego?". Czemu akurat teraz, w taki sposób? Przecież były plany, cele. Nie tak miało być! Nie teraz, tak nagle ...  Hmm, podobno czas leczy rany. Nie sądze, że wszystkie rany da się wyleczyć. Już zawsze pozostanie pustka w sercu, której kawałka nikt nie będzie w stanie wypełnić, bo jest przeznaczony tylko dla jednej osoby. Ciężko poradzić sobie ze stratą bliskiej osoby, ale jeszcze gorzej jest patrzeć na kogoś kto cierpi, czując bezsilność i współczucie. Co z tego, że "tam będzie lepiej", skoro tu wylewam łzy i szczypię się co chwile z nadzieją, że to jest tylko zły sen? Może jestem za młoda, niedoświadczona, żeby to zrozumieć. Po prostu nie umiem sobie poradzić z tą świadomością. Co będzie dalej? Czy będzie dobrze?  God, help please. 

"Najważniejsze to mieć nadzieje i wsparcie ludzi, którym na sobie zależy" 

http://www.youtube.com/watch?feature=endscreen&v=DWH6Sgic0fk&NR=1

BE STRONG