po prostu. 

cześć pewnego dnia i zwykła rozmowa o kawie i uśmiech.

niesmiertelne 'nie przyzwyczajaj się'.

sześć dni później samotny pokój i egzamin i pakowanie się i piękny wieczór i mecz

i jest mi niedobrze pokonane spacerem.

i spodek, uśmiech, słowa, dużo słów.

tesco, trochę śmiechu, takiego z serca, sorbet malinowy, spacer do świtu.

 i cisza, wygodna cisza. 

i następny dzień, spokojny, sesja, wpisy i znowu wieczór.

tiramisu z zakazanym cukrem choć w niewielkiej ilości

łażenie po silesii nocą i idealnie cichy parking podziemny z pięknymi grafikami

i rękawice do walki i pięć litrow pop-cornu. 

dużo słów, bezpiecznych, nie-głębokich, nieśmiało wystających zza pieczołowicie budowanego muru po burzy, po kórej pozostały bezlitosne rany na duszy

i park i amfiteatr i nie przyzwyczajaj się.

kolejny świt.

 kojące rozmowy szeptane Tam, w Górę. 

i bagaż i bus i Dom. 

zobojętniałe wnętrze, obolałe kości, poruszane z każdym następnm już słowem.

i 'nie przyzwyczajaj się' wypowiedziane już trochę bardziej drżącym głosem.

http://www.youtube.com/watch?v=J2aeWMsGY3g&feature=related