Znam szelest słów....

Wakacje mineły...

A ja?
Jestem o kolejny rok starsza.

Chyba jestem za dojrzała, za dorosła, za mało beztroska- wciąż me myśli zaprzątają "poważne, dorosłe" sprawy...
Już tak bardzo bym chciała żeby to wszystko miało swoje spełnienie...

Ta ciągła niepewność, strach i zwątpienie dobija mnie, zaprząta mi głowe, męczy, zabiera mi mój cały entuzjazm do wszystkiego... 

A na dodatek wszystko i wszyscy o tym mówią, a ja z każdym słowem i zdaniem coraz bardziej się boje...

I jeszcze do tego rozmowa...
Wszystkie złe wspomnienia wróciły, cała złość na siebie, bezradność i strach... kurwa mać... to boli...

I jestem w tym wszystkim sama (?) Mam wrażenie że nikt nie umie tego wszystkiego zrozumieć, postawić sie w mojej skórze, doświadczeniach, wątpliwościach...

Codziennie zaliczam 8 km spaceru z psem, taki mój czas po prostu idę przed siebie lasem i jestem cisza, ja i moje myśli.

Powinnam się uczyć... W końcu od tego zależy moja przyszłość, a ja mam ochote spać- cały czas, jak śpie to nie myślę...

No cóż zawsze mogło być gorzej, naprawdę cieszę się z tego co mam, jednak ta pustka przeszywa na wskroś...

Będę szła do przodu, będę się starać i wmawiać sobie że ten uśmiech na mojej twarzy jest szczery...

Ps a do Ciebie też mam trochę żalu. Za zwodzenie mnie, udawanie, mieszanie w głowie i obietnice bez pokrycia. Ale najbardziej dlatego że stajesz się "zdziczały" i sam siebie unieszcęśliwiasz. Ale widać musi trochę minąć żebyś to sam zrozumiał. Powodzenia.

"(...)Oddaliłam się od ciepłych ust,
od ciepłych rąk, bezpiecznych słów,
oddaliłam tych co kochają mnie jak gdyby ich nie było
oddaliłam się w lasy i w mrok
drzewa przecież mnie nie zabija, nie skrzywdzą nie (...)"

Panny Wyklęte- Prawem Wilka < klik