co się dzieje

Zawsze najbardziej denerwuje mnie to, że jak już myślisz że jest zajebiście, wszystko odkręci się o 180 stopni, i jest tak nieciekawie że odechciewa się żyć. Taaa skąd ja to wszystko znam doskonale. Ze sprawami dotyczącymi  i wręcz domagającymi się potoku łez, i małych szarych dni smutku. Każdy zna to uczucie, gdy w jednej krótkiej chwili traci się grunt pod nogami, i ma się wrażenie że spada się w dół, z pełną świadomością tego, że bardzo trudno będzie wyjść z tego, i że każdy uśmiech jest tylko po to, aby w jakikolwiek możliwy sposób zatrzymać łzy. Ile bym dała , aby moje życie wyglądało tak jak w tych wszystkich zjebanych komediach romantycznych. Taa chciałoby się tego co jest niemożliwe, bo tam przecież i tak wróci, a w prawdziwym życiu? Taki chuj, nie wróci. Prawdopodobnie zapomni o Tobie przy pierwszej możliwej okazji, nakręcany dodatkowo przez swoich bardzo mądrych znajomych. Rozumiem że życie może się sypać, i czasami sypie się każdemu, ale no kurde, dlaczego akurat mnie, jak zaczyna się coś układać, chociaż w najmniejszym stopniu, to coś musi się zepsuć? A może to ja po prostu mam dar do najgorszych dupków świata? Może po prostu jestem naiwna? Taaak to by wszystko tłumaczyło.

 niech ktoś mu w końcu powie, że tylko obok niego mogę oddychać, może to takie oczywiste. Nie wiem. Ale to dziwne ze strony niektórych ludzie że po prostu nie rozumieją jak dużo szczęścia może dać drugiej osobie samym swoim istatniem.

Mam dość codziennych ataków histerii i głupich pomysłów. Mam dość łykania ton leków,   Mam dość łez. Mam dość życia . Siebie nawet mam dość. Dobranoc.

Dobrze że są przyjaciele