Miłość jest ślepa 14

Luke

Siedzieliśmy sobie na ławce przy placu zabaw, a Robbie biegał po piaskownicy pełen energii. Starałem się dopilnować, żeby za bardzo się nie nadwyrężał i uważał na szwy po operacji. 

-Może zostaw na razie drabinki w spokoju?- krzyknąłem do niego z ławki.

-Dobra!- wrócił do dłubania w piasku. Sam dobrze wiedział, że jeszcze nie może robić wszystkiego.

-Niezła z ciebie niańka, Luke.- Susan zachichotała, poprawiając ciemne okulary na nosie. Zaczynała widzieć jak osoba z dużą wadą wzroku. Coraz bardziej denerwowałem się dniem, kiedy będzie mogła mnie zobaczyć całkiem wyraźnie.

-Nie śmiej się. Trzeba go jeszcze pilnować, żeby szwy nie puściły.

-Wiem, wiem. Na szczęście sam wie, że nie wszystko mu wolno. Za dwa dni mam badanie. Podobno już będzie wszystko w normie. 

-Już za dwa dni?

-Widzę już lepiej, niż myślisz. Ale te okulary skutecznie zasłaniają cały świat.

Nie odpowiedziałem nic, tylko śledziłem wzrokiem Robbiego. Nie przypuszczałem, że tak szybko... A jeśli jej się nie spodobam? Jeśli z jakiegoś powodu mój wygląd nie będzie jej pasował do całej reszty?

Jezu, zaczynam popadać w jakąś paranoję.