Veritatis splendor

Cześć, wróciłam. Wróciłam? To nie ja. Ile musiało się stać, żebym mogła sobie przypomnieć o sentymentach. Piszę, bo ostatni tydzień to niepodważalnie dziwaczny tydzień mojego życia i mocno szczypię się w prawy pośladek Mel B, żeby uświadomić sobie, że to jednak ja. To ja. Ze wspomnianych rzeczy, które się stały, np. już nie mam wątpliwości, że jestem przeciwko islamizacji Europy. Płynnie fałszuję po francusku, zobaczyłam Berlin, zobaczę Turku, przekonałam się w ciągu ostatniego tygodnia, że przeciętny człowiek typu tabula rasa, carte blanche, nie jest nigdy bezinteresowny, praktycznie są liche szanse na jakiekolwiek dobre intencje nieważne ile by mnie z nim (nią dokładnie) łączyło. Tuliusz ma się dobrze, właśnie klapnął sobie trzy centymetry od komputera, mrucząc miło jak miły traktor. Piszę z okazji Światowego Dnia Kota, usłyszałam, że jestem kociarą pociągnąwszy łyk orzechówki pod Buffetem. Uwielbiam Tuliusza zwyczaj budzenia mnie, a mianowicie plaskanie mnie łapką z tępymi pazurami po policzku, nawet saszetka śmierdzącego kociego żarcia nie jest w stanie go odciągnąć od przygniatania mej piersi swym ciężarem i mruczeniem mi prosto w twarz bez większego powodu. Spaliłam tonę zdjęć, wiele papierosów, spalam właśnie mosty, ale ku splendorze tysiąca świateł pod pomnikiem na Westerplatte. Ja się mam mniej dobrze, ale oczywiście tłuszcza wie o tym jeszcze lepiej, bo śledzi moje losy jeszcze o wiele, o wiele bardziej dokładnie niż ja sama i przepięknie to wykorzystuje, salut, peany! Na propsie - mówi młodzież. Bez roweru jak bez nogi, ale nie wiem, czemu jeszcze o tym nie wspominała, nie o nodze, a o Molly Nilsson. Zapożyczywszy, mam wiele pozytywnych uczuć i jestem człowiekiem typu: lekko zgorzkniały, ale poczciwy.

http://www.youtube.com/watch?v=JMHkdhldNxw