Cytaty- motocykle.

http://www.youtube.com/watch?v=rIBLFTt6oQg

Motocykle

Po­za tym mo­tocyk­lem, nie mam nic - dla­tego jadę szyb­ko. Gdy "coś" zacznie mnie trzy­mać na tym świecie, nie mar­tw sie, zwolnię. 

Po co Ci mo­tocykl ?  Za­bijesz się ! Wa­riat !  Niektórzy chcieli­by og­ra­niczyć nasze marzenia. Niektórych og­ra­nicza strach przed nimi. Mnie og­ra­nicza tyl­ko prędkość a pcha do przo­du miłość, którą zro­zumieją ludzie z pasją. 

Mo­tocykl - naj­szyb­sza dro­ga do wieczności. 

Je­go pas­ja ją za­bija. Czas między pow­ro­tem od niej do do­mu do niego, jest chwilą kiedy strach ogar­nia każdą komórkę jej ciała. Po­wiet­rze dławi swoją obec­nością. Po ple­cach prze­biega zna­jomy dreszcz pa­niki. "Nic mu się nie sta­nie.." te słowa niczym mod­litwa do Bo­ga, pow­tarza­ne jak man­tra, tkwią w jej umyśle do mo­men­tu na­dejścia wiado­mości -do­jechałem Skar­bie-. Nie chce go og­ra­niczać. Nie jest ty­pem ko­biety, która pod­porządko­wuje so­bie fa­ceta. Choć dos­ko­nale wie, że wys­tar­czy jej jed­no słowo, a je­go mo­tocykl zos­ta­nie zam­knięty w ga­rażu. Nie pot­ra­fi. Nie pot­ra­fi za­bić je­go pas­ji. Nie jest mor­dercą. Nie chce widzieć je­go mi­ny, kiedy ona pro­si go o zre­zyg­no­wanie z marzeń. Nie zniosłaby wi­doku je­go oczu, w których zgasłby blask. Na chwilę. Na je­den mo­ment. Byłyby to może ułam­ki se­kund. Może po­jawiłaby się w nich skar­ga. Ja­kaś dziecin­na roz­pacz. Niema prośba. Poczym to wszys­tko znikłoby zza mgłą miłości. Tłumacze­nia, że ona tyl­ko się o niego mar­twi. Lecz blask.. zgasłby. Przez nią. A ona nie pot­ra­fi mu te­go zro­bić. Bo go kocha. Te­raz także stoi w miej­scu, w którym jeszcze chwi­le te­mu stał mo­tor. Pat­rzy w dal. Nasłuchu­je. Każde­go szme­ru. Tak jak­by pot­ra­fiła odróżnić dźwięki, ja­kie słychać na uli­cy. Niepew­ność ciągle można wyczuć w wy­dycha­nym po­wiet­rzu. Mi­ja pięć mi­nut. Dziesięć... Dos­ta­je wiado­mość. Emoc­je kłębiące się w niej opa­dają. Ser­ce, które wstrzy­mało swoją pracę na no­wo wy­bijają zna­jomy rytm. Wdech.. i wy­dech. Płuca zaczy­nają miaro­wo pra­cować. Wra­ca do do­mu.

Je­dyny ból ja­ki spra­wia mi jaz­da na mo­tocyk­lu to wiatr we włosach i świado­mość bra­ku skrzydeł. 

Kocham war­kot tych maszyn, które dziś roz­ry­wały całe mo­je mias­teczko. Nie wiem co w nich jest. In­ni sądzą, że to ja jes­tem dziw­na, że w nich nie ma nic fa­cynujące­go, bo ja­ko nas­to­lat­ka po­win­nam chodzić po cen­trach han­dlo­wych w krótkiej mi­ni i słuchaw­ka­mi w uszach słuchając La­dy Ga­gi. A ja jed­nak wolę słuchać Fron­tsi­de'a, chodzić w gla­nach i mam biz­ka na pun­kcie mo­tocyk­li. Czy to aż tak dziw­ne?

Na jed­nym ko­le prze­jechał wśród ludzi. Dziew­czy­na ze strachu na­wet nic nie widziała. Jej mat­ka ja­dem pluła zer­kając, czy bu­ty ma całe. Dwaj młodzi podzi­wiali mo­tocykl, choć na gor­szym już wkrótce po­jadą do nieba. Tyl­ko sta­ry pi­jak poz­dro­wił uśmie­chem chłopaka. Młodość so­bie przy­pom­niał? Nie mógł prze­cież wie­dzieć, kto na niego cze­ka tuż za zakrętem...