zapanować nad sercem # 7 '

całowaliśmy się coraz bardziej zachłannie zaczynąc błądzić dłońmi po swoich ciałach, gdy poczułam jak w kieszeni chłopaka wibruje telefon . wyciągnęłam go z jego kieszeni i spojrzałam na wyświetlacz. dzwoniła Lena . uniosłam brew do góry odbierając i właczając głośnomowiący .

- no kochanie czekam na Ciebie już pod kinem, kiedy będziesz? jeżeli chcesz to mogę kupić bilety na ten maraton dla zakochanych .

spojrzałam wymownie na chłopaka schodząc z jego kolan . pobiegłam szybko do kuchni i ukucnęłam w kącie chowając twarz w dłoniach . słyszałam tylko jak coś mówi, ale nie mogłam dokładnie stwierdzić jakie słowa wypowiedział do niej . po chwili podszedł do mnie, przykucnął i ujął moją twarz w swoich dłoniach, a ja wściekła sama na siebie ucieklam do drzwi otwierając je na oścież . nie zwracałam uwagi na to, że ścieżka do mojego domu była zasypana może z 10 centymetrów śniegiem, rzuciłam kurtkę chłopaka i czapkę na niego patrząc mu prosto w oczy .

- wynoś sie ! - krzyknęłam, aż on podskoczył ze strachu . chyba nie przeczuwał, że mogę mieć w sobie taką siłę . podszedł do mnie chcąc coś powiedzieć , a ja wymierzając mu siarczysty policzek pchnęłam go w stronę wyjścia . spojrzałam jeszcze tylko na róże i jednym , gwałtownym ruchem wyrzuciłam je rzucając chlopakowi je prosto na głowę . zaśmialam sie ironicznie widząc grymas na jego twarzy, bo przecież taki ważniak jak on nie powinien bać się bólu . trzasnęłam drzwiami zamykając je na wszystkie zamki . oparłam głowę o nie starając się powstrzymać płynące łzy . przygryzłam dolną wargę i ruszyłam niepewnie w stronę łazienki . doskonale wiedziałam, że gdzieś tam znajdę żyletke . w głowie miałam prawdziwy mętlik . usiadłam na skraju wanny przeszukując szuflady, aż w końcu w ostatniej znalazłam jedną żyletke . chciałam umrzeć . doskonale wiedziałam, że jutro będzie mówic o tym cała szkoła, a Piotrek zrobił to pewnie dla jakiegoś cholernego zakładu . zamknęłam oczy i jednym sprawnym ruchem przejechałam żyletką po żyłach w lewej ręce..