#41. I co teraz? cz.1

Drogi pamiętniku!

Właśnie dostałam list. Ktoś napisał w nim, że powinnam na siebie uważać. Nie rozumiem o co chodzi. Trochę się boję. To zabrzmiało jak groźba. No bo co innego mam o tym myśleć? Spójrz:

Marto!

Powinnaś na siebie uważać, bo już niedługo coś może ci się stać. Wiem o tobie wszystko. Pilnuj się.

XXX

Teraz nie mam do tego głowy. Może później wymyślę jak sobie z tym poradzić.

Marta, 04.07.2011r.

Drogi pamiętniku!

Olałam ten list i teraz znam tego konsekwencje. Zostałam porwana. I co teraz?

Marta, 06.07.2011r.

______________________________________________________________________________

DZIEŃ 1

Jak to się zaczęło? Wyszłam do centrum. Zrobiłam zakupy i zeszłam na parking. Było pusto. Podeszłam do swojego auta i nagle usłyszałam warkot silnika, a po chwili odgłosy ostrego hamowania. Zanim zdążyłam odwrócić głowę poczułam silne ramiona łapiące mnie za ramiona. Chciałam krzyczeć, ale ktoś zasłonił mi usta. Już po chwili zostałam wepchana do czarnego auta. Kopałam, wierzgałam, drapałam, ale zaowocowało to tylko tym, że dostałam po twarzy od jakiegoś młodego faceta. Kiedy odjechaliśmy zaczęłam też płakać. Nie wiedziałam gdzie jestem i co się stanie. Znużona łzami zasnęłam na tylnym siedzeniu samochodu moich porywaczy. Obudziłam się kiedy poczułam okropny ból. Po chwili zdałam sobie sprawę, że ktoś wyciąga mnie za włosy. Niezdarnie się podniosłam i ten mężczyzna od razu mnie złapał wprowadzając do jakiegoś małego, opuszczonego budynku. Zeszliśmy na dół i moim oczom ukazały się drzwi do piwnicy. W środku postawione było tylko łóżko. Nie było okien, nad drzwiami słabo świeciła stara żarówka.

- Tu masz łazienkę - Podpowiedział mężczyzna wskazując drugie, tak samo obskurne, pomieszczenie. Usiadłam na łóżku, podciągnęłam nogi pod brodę i owinęłam je ramionami. Po moich policzkach znów płynęły strużki łez.

- Czego chcesz? - Spytałam zachrypniętym głosem. Dopiero teraz mogłam przyjrzeć się facetowi stojącemu naprzeciwko mnie. Był dość wysoki, najwyżej trzy lata starszy ode mnie. Całkiem przystojny. - I kim jesteś? - Dodałam.

- Jestem twoim koszmarem. Mów mi Artur. Powiedzmy, że kiedyś, 16 lat temu twój ojciec potrącił pewną kobietę z małą dziewczynką w ramionach. Zginęła na miejscu, a niemowlę zniknęło - Mówił.

- Miałam wtedy jakieś dwa lata! - Przerwałam mu.

- Zamknij się! Ta kobieta była moją matką, a dziecko-siostrą! Chciałem zemścić się na twoim ojcu, ale teraz kiedy twoi rodzice zginęli przy wybuchu tego gazu zostałaś mi tylko ty! Zemszczę się za małą Martusię. Zabawne, że nazwali cię tak samo... - Zakończył i bez słowa wyszedł. Czy to co usłyszałam jest prawdą? Nie wiem. Resztę dnia spędziłam skulona w rogu łóżka. Artur przynosił mi jedzenie, a ja nie myśląc o tym, że może ono być zatrute pochłaniałam wszystko. W końcu zasnęłam.

CDN.

SYLWIA.

moje kolejne opowiadanie. mam nadzieję, że się spodoba. ;3

mam prośbę. ; >
moglibyście polecać nasz fbl znajomym? liczymy na waszą pomoc w rozpowrzechnianiu tej strony. <3