Szczęście we mgle cz. 15

Chyba zostaniemy przy jednym zdjęciu. Będzie Wam łatwiej rozróżnić?

________________________________

Weszłam cicho do środka, starając się by moje kroki nie były zbyt głośne. Zamknęłam za sobą drzwi i wzięłam głęboki oddech. Moje serce próbowało wyrwać się z mojej klatki piersiowej. Widziałam jak śnieżnobiała kołdra podnosi się i opada w rytm oddechu mamy. Niepewnie podeszłam do łóżka. Zauważyłam ciemne kosmyki włosów, które zwijały się na jasnej poduszce. Oczy mamy były szeroko otwarte, wpatrzone w sufit. Nabrałam powietrza w usta.

- Mamo?  - szepnęłam. Wbiła we mnie wzrok, odrobinę zamglony. - Mamo co się stało?

Podniosla się z trudem. Otworzyła usta, wypłynęło z nich kilka, zniekształconych słów. Nie zrozumiałam ich. Jej głos był zbyt słaby. Zbyła mnie uśmiechem i położyła spowrotem. Tak jakby mówiła "wszystko w porządku", kręcąc sobie jednocześnie sznur na szyję. Westchnęłam cicho. Powieki rodzicielki opadły, odgradzając ją od świata.

Powstrzymałam szloch, który próbował wyrwać się z mojego gardła. Zagryzłam zęby, przyciskając zaciśniętą pięść do ust. Usiadłam tuż przy ścianie, całkiem ignorując krzesło stojące w rogu. Podciągnęłam kolana pod brodę i czekałam na łzy. Jedna, druga, trzecia, ósma. Minuty ciągnęły się w nieskończoność. Milczenie mnie przytłaczało. Nie potrafiłam.. Nie potrafiłam nic zrozumieć. Własna słabość mnie przytłaczała.

Nagle otworzyły sie drzwi. Podniosłam głowę. Do pokoju wszedł lekarz, po trzydziesce. W dłoni ściskał czarną teczkę. Z początku mnie nie zauważył. Podszedł do łóżka mamy. Zerknął na maszynę badającą rytm jej serca, po czym odhaczył coś na jednej z kartek. Otarłam oczy w milczeniu przyglądając się jego poczynaniom. W końcu jednak spytałam zachrypniętym głosem.

- Co z nią będzie?

Mężczyzna prawie podskoczył z zaskoczenia, jednak szybko się opanował.

- Zależy od tego kim jesteś - odparł poprawiając okulary. Zauważyłam trzęsące się dłonie lekarza. Przesunęłam wzrokiem na jego pierś, odczytałam z plakietki nazwisko. Dr. Luis Pain*. Trafne. Spojrzałam na niczego nieświadomą matkę, pogrążoną we śnie.

- Jej córką - powiedziałam, starając się opanować drżenie głosu. Doktor skinął głową, niby niewzruszony, ale zauważyłam jak cały sztywnieje. Przejrzał kilka kartek, jakby odświeżał sobie pamięć. Ponownie skinął głową.

- Czekamy na wyniki badań - odpowiedział. Zgrzytnęłam zębami, po czym oparłam głowę o ścianę. Znowu zerknęłam na rodzicielkę.

- Jak długo tu leży? - kolejne pytanie szybko wydstało się z moich ust. Mężczyzna schował papiery do teczki.

- Od wczoraj, zasłabła podczas swojej zmiany.

Próbowała to przede mną ukryć w idiotycznej próbie chronienia mnie przed załamaniem. Nie udało jej się to. Mimo wszystko uśmiechnęłam sie lekko. Poczułam jak pękają zeschnięte usta, a w ich kącikach zbiera się krew. Pain odchrząknął.

- Powinnaś wyjść, moja droga. Twoja matka musi odpoczywać.

Wyszłam bez słowa z pomieszczenia.

***

Wzięłam kolejną kawę z automatu. Przez papierowy kubek przepływało ciepło, które ogrzewało moje zmarznięte palce. Nie wyszłam ze szpitala. Czekałam na jednym z twardych krzeseł, ustawionych na korytarzu. Powinnam zadzwonić do ojca. Jednak nie miałam ochoty na rozmowę z nim. Siedziałam niecierpliwie wiercąc się w miejscu. Liczyłam, że czegoś się dowiem. Wzięłam łyk parzącego napoju. Spojrzałam na zegarek. Dochodziła siedemnasta. Rozejrzałam się po korytarzu. Kilka krzeseł ode mnie siedziała dziewczyna. Wpatrywała sie w drzwi na przeciw niej. Krótkie, czarne włosy muskały jej szyję. Była drobna i opalona.Zauważyłam jak zagryza wargi.

Po chwili pochwyciła moje spojrzenie. Uśmiechnęła się lekko.

- Na kogo czekasz? - spytała cicho przerywając ciszę, która nas otaczała. Chciałam odpowiedzieć, że na nadzięję. Uniosłam tylko kąciki ust, kręcąc głową. Odwróciła spojrzenie. Bawiła się przez chwilę palcami. Patrzyłam na nią w oczekiwaniu.

- Ja czekam tylko, aż powiedzą mi kiedy on umrze.

Spuściłam głowę. Serce zabiło mi szybciej. Przełknęłam głośno ślinę. Zabolało. Świadomość czyjejś śmierci oplotła moją krtań.

- Tata? - zdołałam wykrztusić.

- Brat - odparła cicho.

- Przykro mi - powiedziałam szczerze. Dziewczyna przysiadła się do mnie.

- Przyzwyczaiłam się do tej myśli - zapewniła mnie pewnym głosem, który mimo starań właścicielki zadrżał przy ostatnim słowie. Wyciągnęła ku mnie dłoń.

- Mam na imię Hope - przedstawiła się. Spojrzałam jej w oczy. Miały kolor głębokiej zieleni wiosennych liści. Przełożyłam kubek do drugiej ręki. Uścisnęłam jej rękę.

- Sky.

________________________

To na tyle wybaczcie mi błędy

O. 

pain - ból