I teraz już tak będzie. Będziemy udawać, że się nie znamy. Że te słowa były niczym. Czymś pustym.

Bez sensu. Nie będziemy potrafili na siebie nawet spojrzeć. Dla siebie będziemy nikim.

Zwykła obojętność nie boli. Boli obojętność ze strony osób, które obiecywały być na zawsze, a nagle zamykają się przed Tobą i przestaję emitować to ciepło, które kiedyś Cię ogrzewało. Nie są już tym światełkiem, które zawsze pozwala odnaleźć drogę do ich serca.

To wcale nie jest tak, że się nie odzywam, bo mi nie zależy. Chcę żebyś zobaczył jak wygląda Twoje życie beze mnie i żebyś w końcu podjął jakąś konkretną decyzję. Czy mam być jego częścią czy po prostu odejść. Ty już wiesz co ja czuję i czas żebyś wiedział czy Ty coś czujesz.

Niektóre więzi są po prostu niezniszczalne.

Mógłbyś się odezwać. Napisać smsa. Zadzwonić. Przyjść. Cokolwiek.

Nie mów, że opuścił Cię przyjaciel, bo jak Cię opuścił wcale nim nie był.

Miłość jest wtedy, kiedy chcesz go zabić, ale ciągle odkładasz to na jutro.

Przeszłość nie zniknie. Wspomnienia jej nie pozwolą. Ty sama jej nie pozwolisz. Tak naprawdę mimo tego cholernego bólu chcesz pamiętać o tym, co było. Nie broń się przed tym. Zranił Cię, ale mimo wszystko przeżyliście wspólnie wiele wspaniałych momentów. Chwil, które są tylko wasze. Uśmiechnij się do życia. Podziękuj za to, że chociaż przez chwile byłaś szczęśliwa i żyj dalej. Nie pytaj jak. Ja też tego nie wiem. Ale wiem, że kiedyś znowu będzie pięknie.

Bo miłość jest wtedy gdy umiemy sie dzielić, gdy tęsknimy, zazdrościmy, ale o tym nie mówimy.

Kiedy ufamy bezgranicznie, kiedy chcemy jak najlepiej. Kiedy dokonujemy wyborów dla dobra innych. Miłość jest wtedy kiedy jesteśmy w stanie poświęcić własne życie dla dobra sprawy i spokoju życia drugiej osoby. Wtedy kiedy umiemy odejść, nawet jeśli pęka nam serce. Bo miłość jest wtedy, gdy niczego nie oczekujemy wzamian. Sami zostajemy z własnym cierpieniem.

To co nas łączyło łudząco przypominało miłość.

Kocham cię, czy tego chcesz, czy nie. Czy ja tego chcę, czy nie. To jest jak choroba.

Jak niemoc, która odbiera mi możność wolnego wyboru, która topi mnie w otchłani.

Zabłądziłam w tobie, nigdy już się nie odnajdę, nie odnajdę siebie takiej, jaką byłam.

To jest tak, jakby cały świat się zatrzymał. Nie pocieszy Cię przyjaciółka, smak czekolady, nowy chłopak, ani żadne z tych przyziemnych spraw, które sprawiają, że pojawia się uśmiech. Radość może sprawić tylko ten wzrok. Te oczy, które sprawiają, że Twoje serce zaczyna drżeć. Te usta, które sprawiają, że w Twoim brzuchu pojawia się stado motyli. Jego tembr głosu i ciepło skóry.

Tylko to jest w stanie Cię uszczęśliwić. Ale jego nie ma. A stan Twojego ciała, 

serca i umysłu nazywany jest po prostu tęsknotą.

I zapamiętaj, że raz złamane serce będzie kochać jeszcze mocniej, pomimo, że wydaje

się to niemożliwe. Ono po prostu kurczowo łapię się tego co będzie przypominać przeszłość.

Nie zliczysz, ile razy mówiłeś, że "jest okej", ale tak na prawdę rozpierdalało Cię od środka.

Nie zliczysz, ile razy miałeś ochotę umrzeć, zapaść się pod ziemię, po prostu zniknąć. Nie zliczysz, ile razy pragnąłeś być szczęśliwy, ale coś za każdy razem znów coś stawało Ci na drodze. Nie zliczysz, ile razy uśmiechałeś się, chociaż miałeś ochotę rozpłakać się, jak dziecko. Nie zliczysz,

ile razy zepsułeś coś, na czym Ci bardzo zależało. Pewnych rzeczy nie da się policzyć,

bo niektóre błędy popełniamy zbyt często.