1536

Pewnego dnia umrę,lecz nikt nie wie w jaki sposób.Może zostanę postrzelona,a może zginę w wypadku,albo po prostu zabraknie mi oddechu na kolejne dni.Tacie zabrakło,przez miłość. Szczęśliwy jak nigdy. Nawet ja nie dałam mu takiego szczęścia jak tamta kobieta,która teraz przechodzi obok mnie obojętnie i obwinia mnie za śmierć taty,pytanie dlaczego?Dlatego , że nie poszłam do niego? Przecież nikt nie jest winny,chociaż ja do dzisiaj się obwiniam za to co się stało,tłumaczyłam mu,że ta miłość nie ma sensu,ale to jak tłumaczyć dziecku,że jego ulubiony lizak nie ma smaku.Bez sensu.Tylko dlaczego akurat on poszedł do Boga? Może Bóg go potrzebował u siebie aby mu pomógł mnie chronić,może nie chciał aby on tu cierpiał dalej.Nie dawał rady. Prawdy dowiedziałam się po śmierci,byłam za mała aby powiedział mi o tym wszystkim co w życiu go spotkało.Teraz siedzę i oglądam zdjęcia z jego dzieciństwa,z jego pobytu w wojsku,kręci się łza ale nie chcę spaść,tata stoi przy mnie i ją podtrzymuję,podtrzymuję aby nie spadła. Wylałam wiele łez,ale to wcale nie ukoiło mego bólu,moje serce po jego stracie jest w częściach które są porozrzucane po całym ciele.Ja po jego odejściu poddałam się,żyłam,oddychałam,uśmiechałam się,  jadłam,piłam,wstawałam kolejnego pustego dnia,lecz nie widziałam w tym sensu,w tym wszystkim, dlaczego moje próby odejścia do nieba się nie udały? Może tata z Bogiem przeszli poważną rozmowę że powinnam tu zostać bo któregoś dnia poznam Ciebie i dlatego nie chcieli mnie zabrać.Pewnego dnia stanę na ślubnym kobiercu z Tobą,lecz wśród gości nie będzie jego.Jego zabrakło.Obiecywał,że będzie przy mnie gdy będę dorastała,gdy będę szła do ołtarza,niestety nie ma go,ale ja go za to nie winię.Nikogo nie winię,tak musiało być.Możemy zmienić bieg wydarzeń, lecz ja tamtego nie zmieniłam,patrząc na jego smutną twarz,w dzień jego pogrzebu,uśmiechnęłam się bo myślałam,że zaraz wstanie i powie że żartował i mocno mnie przytuli,lecz wtedy z ust mojego brata wydobyły się słowa "Dominika,taty już nie ma,odszedł na zawsze". Wtedy spłynęły łzy.Czy pamiętam coś z mszy pożegnalnej taty?Nic,ani jednego słowa.Patrzyłam na trumnę, i błagałam Boga aby tata wstał,żeby zapukał od środka,lecz tak się nie stało,nie potrafiłam sobie wtedy wybaczyć.Tamtego zimowego dnia,zmieniło się wszystko,świat przybrał szare kolory,nic nie było piękne,nie jadłam tygodniami,żyłam na samej wodzie,ale to nic nie dało.Na cmentarzu w dzień pogrzebu zapaliłam pierwszy znicz,nigdy nie myślałam że odejdzie tak wspaniała osoba, która tak bardzo starała się aby każdy dzień dla każdego był lepszy,żeby każdy miał uśmiech na twarzy.Idąc z nim ulicą,uśmiechał się do każdego.Każdemu napotkanemu małemu dziecku dawał lizaczka na osłodzenia dnia , lecz w jego oczach często widniał smutek , tłumaczył to zmęczeniem , nie wyspaniem się.Dlaczego nie dostrzegłam wtedy,że coś jest nie tak? Dlaczego? Czy kiedykolwiek usłyszę odpowiedzi na wszystkie moje pytania ? czy  kiedykolwiek pogodzę się z jego utratą? Nie ... on był moim najlepszym przyjacielem najlepszym tatą,każdy mi zazdrościł,że mam tak kochającego tatę.Wiele mi dał w życiu,a największym jego darem dla mnie było życie,które mi ofiarował. Gdyby nie jego dar nie było by mnie tutaj ... Jestem mu wdzięczna za każdą minutę w której mogłam z nim być.Teraz wracam do niego w snach i rozmawiamy o wszystkim,i wiesz co pisząc to nie płynęły łzy,teraz spłynęła pierwsza,ale nie ostatnia.Spłynie wiele łez,w moim ostatnim dniu wyszepczę "Idę spotkać się z tatą,do zobaczenia ",lecz mi się tam nie spieszy bo wiem,że mam Anioła Stróża,który czuwa nade mną,każdego dnia i każdej nocy.Jestem dumna że miałam  takiego tatę.

Dominika.