1382

Marzenia już dawno ogarnęły moją duszę, choć wcale w nie nie wierzę. Może kiedyś wydawało mi się, że możliwe jest kochanie bez bólu, czy całkowite szczęście za darmo. Wtedy byłam małą, naiwną, głupią dziewczynką myślącą jedynie o zauroczeniach, pierwszych pocałunkach, wymyślonym domu i dużym psie do którego przytulałabym się przy kominku czekając na faceta z bajki. Teraz już rozumiem, to wszystkie te błędy związane z moim początkiem przyprawiały mnie o szalone bicie serca. To nie byłeś ty, a nawet my. Nie istniało takie słowo. Wszystko  każdy ruch, gest słowo było zmyślone. Tak doskonale udawałeś, a ja wierzyłam. Nie zauważałam tego, że tak naprawdę jesteś tu na wgląd innych. Przecież mogłeś mieć każdą, a ja? Byłam nędzną zabawką przez te kilka miesięcy. Teraz piszę to, stojąc na samym końcu przepaści. Płaczę, przez ciebie. Przez tajemnice i nadzieję, którą mi niepotrzebnie dałeś. Z moich zaszklonych oczu wypływają kolejne łzy, a obiecywałeś, że nigdy mi na to nie pozwolisz, że nie zasmucę się ani razu, że będę tą jedyną, najszczęśliwszą. Ogarnia mnie ta pustka,przestrzenna cisza, zabierająca tlen i myśli. Słyszę głuchy szept i śmiech oczywiście twój. Wszystko wraca, każde wspomnienie  dobre jak i złe. Tracę panowanie nad swoim ciałem. Jest tak giętkie, zniszczone, poranione. Chciałam czuć się lepiej, coś zapomnieć. Nie da się, nie mogę nic cofnąć. Nie jestem w stanie powiedzieć S T O P i zatrzymać to co kręci się wokół mnie. Może tylko nie chce? Niech to będzie moją tajemnicą, która już nigdy nie wyjdzie na światło dzienne. Niech wszyscy zastanawiają się co dzieje się w tak małej duszy. Duszy, która pragnęła jedynie uczucia. Odrobiny zrozumienia i chęci bycia dla mnie kimś. Trwania w czyimś sercu i zawładnięcia umysłem. Pragnęłam doznania czułości, a nawet dotyku ciał. Czy zbyt wiele wymagałam? Odpowiedz mi, wykrzycz na cały świat jaki błąd popełniłam. Dostrzegasz ten ból. Wiem, że widzisz go w moich oczach, że nie możesz nadal oprzeć się pokusie moich ruchów. A teraz zamknij oczy i przypomnij sobie co mówiłeś. 'Nigdy nie odejdę', 'Jesteś moim skarbem', 'Będę przy tobie trwać'. A ja słuchałam i zaufałam. Po prostu czułam, że tak będzie. Widziałam w twoich oczach prawdę. Teraz wiem, że bardzo dobrze grałeś. Otóż te słowa słyszała każda, a było ich tak wiele. Każda dała się nabrać, każda chciała tego tak mocno jak ja. Lecz nie każda postanowiła zakończyć wszystko, tylko dlatego, że została oszukana, zbluzgana, wykorzystana. Tylko krok, ten jedyny, dzielący mnie od Boga. Tutaj wystarczają milimetry. Wiatr zagra mi pożegnalną pieśń, a ptaki wypełnią ją 'słowami' wydobywanymi ze swoich dzióbków. Teraz wszyscy będą zadowoleni, nawet ja... Ta która zawsze chciała czegoś innego powiem, że lecę i krzyknę ostatni raz jak zniszczyłeś moją duszę. Wezmę głęboki oddech i pójdę do nieba, gdzie spotkam tego jedynego, na którego czekałam całe życie ziemskie i te poza również.

KLAUDIA