Jak mogłam być taka głupia? Po raz setny, zadaję sobie to pytanie. Jak mogłam uwierzyć, że Ty mnie na prawdę kochasz? Jak mogłam wierzyć w Twoje fałszywe 'kocham Cię'. Jak ja kurczę mogłam Ci wierzyć w to wszystko i Cię kochać? Pytam, jak?! 

Czego żałuję? Tego, że pozwoliłam wpuścić Cię do mojego serca, które i tak wiele już wycierpiało. 

Robiłam wszystko dobrze, tak żeby Ci się podobało. Jak zwykle wszystko obróciło się przeciwko mnie. 

Masz rację, powinnam się z tym wszystkim pogodzić. Że zwyczajnie może na Ciebie nie zasługuję. Może powinnam mieć Cię w dupie, zapomnieć, że istniałeś. Ale zwyczajnie nie potrafię. 

Niektórzy ludzie nie powinni w ogóle pojawiać się z moim życiu, skoro i tak po paru miesiącach odeszli bez słowa, mając mnie w dupie. 

Może i powinnam zacznąć walczyć o niego. O naszą miłość. O to, o nas łączyło. Nie, nie chcę kolejnego rozczarowania. 

I cierpię przez to, że nie potrafię czasem odwrócić się plecami do tych ludzi, którzy ranią mnie i mają mnie za nic. 

Wciąż tkwi we mnie ta  nadzieja, że znów będziemy razem. Że znów będziemy razem szczęśliwi. 

Najpierw mnie w sobie rozkochałeś, a teraz udajesz, że mnie nie znasz. 

- Gdzie jesteś?

- Dokład­nie tam, gdzie mnie zostawiłeś. 

Prędzej czy później zos­ta­wimy od­ciski palców na klam­ce którą po­win­niśmy na­cisnąć i wte­dy będą na­zywać to nies­pełnioną miłością. 

Ona poświęciłaby swo­je życie za niego, on poświęciłby jej życie za swoje...

Za dużo Ciebie w tym naszym My... 

Pragnę Cię po wiel­kiemu cichu. Je­dyne co mi się ciśnie na us­ta, gdy pat­rzę na swo­je od­bi­cie w lus­trze to: "tchórz".