Witam  po dość długiej przerwie , ale jak wiecie prowadzę photobloga już sama , a w poprzednim tygodniu byłam na wakacjach wiec za bardzo nie miałam czasu nic dodać , no więc przepraszam bardzo ; )

Im bardziej coś jest nieosiągalne , tym bardziej tego chcesz. 

Smut­ne, że często ludzie ra­nią nas w sposób, w ja­ki oni sa­mi zos­ta­li zranieni. 

 Nie jestem ideałem, często pije, pale, łatwo mnie wkurwić ale mogę dać ci to czego nikt inny ci nie da

Wiem,że to nie ma sensu. Nigdy nie miało i nie będzie mieć. Ale jednak serce dyktuje: nie rezygnuj z marzeń. I z nich nie zrezygnuje

Czasem trzeba coś w sobie zmienić . Czasem trzeba spojrzeć na wszystko inaczej . Czasem trzeba nabrać dystansu i odnaleźć na życie najlepszy patent.

"Kobieta albo kocha , albo nienawidzi nie ma nic trzeciego , spójrz głęboko to się widzi "

Może jedna szczera rozmowa wszystko by zmieniła.

Trudno jest czekać na coś, co może nigdy nie nastąpić, ale jeszcze trudniej jest zrezygnować bo wiesz, że to wszystko czego pragniesz. 

Żyjmy chwilą , tu powtórek nie ma ..

Idziemy. Płyniemy. Bieg­niemy. Wol­niej, szyb­ciej, spo­koj­niej, bar­dziej ner­wo­wo. Pod górę, w dół, po zboczu, po skałach, pias­ku. Prze­mie­rza­my krainy, które wy­dają być się od­bi­ciem podjętych przez nas de­cyz­ji, do­kona­nych wy­borów. Wspi­namy się. Sa­tys­fak­cja na szczy­cie. Opa­damy. Upod­le­nie na dnie. Wyrzu­ty su­mienia, niepew­ność, py­tania bez od­po­wie­dzi. O ile łat­wiej móc mil­czeć, o ile łat­wiej móc po­zos­tać obojętnym. Obojętność jest królową - zimną, nie­czułą. Na­miętność og­niem - oazą czułości. Zat­rzy­mamy się. Kiedyś wszys­cy zat­rzy­mamy się, za­mierając na chwilę w sza­lonym tańcu. Tan­go. Or­kies­tra gra, nie trać ani chwi­li, daj się por­wać, daj się po­nieść, żyj. Nie żałuj. Od­dychaj. Głębo­ko. Stań nad prze­paścią, po­pat­rz w oczy śmier­ci i zaśmiej jej się w twarz. Od­waż się na skok. Skok, który ja­wi Ci się os­tatnim, ale który jed­nocześnie jest je­dyną szansą na spełnienie. Czyż nie te­go szu­kasz? Wszys­cy szu­kamy. Spełnienia, które wy­pełni nasze ciała, tchnie w dusze pier­wotną ener­gię. Zmiany. Pi­ruety. Uda­ne i te pod­parte. Wi­ruje­my. Między sza­leństwem, in­styn­ktow­nym prag­nieniem, a rac­jo­naliz­mem i lo­giką. Wi­ruje­my i kręci nam się w głowie. W którą stronę skręcić, którą drogę uczy­nić ścieżką marzeń? Kiedy zga­sić światło, a kiedy za­palić świecę? Płomień. On jest w każdym z nas. Raz tli się niepew­nie, in­nym ra­zem pul­su­je ożyw­czą mocą. Czy to ten czas, czy to ta chwi­la? Czy to ten mo­ment, ten ułamek se­kun­dy, który trze­ba bez­względnie wy­korzys­tać? Szu­kamy, przeszłość mie­sza się z przyszłością. Szu­kamy i nie pot­ra­fimy zna­leźć. I szu­kamy jeszcze sil­niej, jeszcze bar­dziej ofiar­nie, z jeszcze większym zaan­gażowa­niem. Gdzie jes­teśmy? Gdzie jest nasz dom, na­si przy­jaciele, nasze fas­cy­nac­je i miłości? Wznieśmy się, po­lećmy - tak wy­soko, jak sięga słońce. Rodzi­my się i umiera­my. Słod­ko-gorzka ref­lek­sja, czas prze­mija. Ja prze­mijam, Ty prze­mijasz, Oni prze­mijają. Pogódźmy się z tym i nie gódźmy jed­nocześnie. Bądźmy epi­cen­trum wszechświata. Bo­hate­rami, he­rosa­mi. Dla siebie sa­mych. Słońce, czy widzisz zbliżające się słońce, czy widzisz gwiaz­dy, które tak jas­nym światłem dają znać, że wszys­tko jest możli­we, że wszys­tko za­leży tyl­ko i wyłącznie od nas? Wchodzi­my na szczyt, pat­rzy­my w prze­paść. Od­bi­ja się w niej nasze życie, nasze osiągnięcia, suk­ce­sy i po­rażki. Zróbmy wszys­tko, by pat­rząc w tą prze­paść, móć po­wie­dzieć so­bie, że było war­to. Wal­czyć ze sobą, z in­ny­mi, poszu­kiwać nies­trudze­nie od­po­wie­dzi, wy­ciągać rękę po niez­na­ne z uf­nością małego dziec­ka tak pew­ne­go niez­na­nej mu jeszcze prze­cież mat­ki. Mat­ka ziemia. Tu wszys­tko się zaczy­na i tu­taj wszys­tko się kończy. Mat­ko ziemio, słyszę Twój głos. Kochaj­my się. Kochaj­my al­bo zgińmy. Mądrze mówisz, pięknie mówisz. Żad­na no­womo­wa. Słowa kreujące wszechświat. Wszechświat, który na­leży do każde­go z nas. Wszechświat, który dzierżymy we włas­nych dłoniach i o które­go kształcie sa­mi możemy de­cydo­wać. Mo­ja wiara nie um­rze, mo­ja nadzieja nie wy­pali się, błysk w moich oczach nie zgaśnie, mo­ja gwiaz­da nie scho­wa się tak po pros­tu za ho­ryzon­tem, mru­gając pra­wym okiem na pożeg­na­nie. Nie poz­wolę jej. Nie poz­wo­lić jej - to sens każde­go wy­siłku. Burzo­wo, słonecznie, kap­ryśna po­goda. Zmien­na. Nic nie jest stałe. Kocham wschód słońca. Zachód jest mi równie blis­ki. Deszcz, śnieg, sil­ny wiatr, grad. For­ma rodzi formę. Dry­fuje­my po ot­wartym morzu. Wiatr dmie w żag­le, ster­nik ner­wo­wo próbu­je od­na­leźć je­dyny i pra­widłowy kurs. Ale choćby naj­pra­widłow­szy może oka­zać się tym naj­bar­dziej niep­ra­widłowym. Mieliz­na. Budzę się, per­listy pot na czo­le. Błękit­ne niebo przy­nosi uko­jenie. To tyl­ko zły sen, tyl­ko sen, koszmar. Ale ja chcę marzyć, chcę śnić o el­fiej krainie wie­czności, oca­lonej od za­pom­nienia. Marzę, kiedy pragnę marzyć. Umieram, gdy przes­taję pot­ra­fić pragnąć.

Ludzie naj częściej zmieniają się pod wpływem otaczających ich ludzi , do paso wują się do otoczenia jak kameleony . Mało kto wie , jak ba rdzo chciałabym te go uniknąć .

Ludzie zmieniają się, bo chcą stać się kimś lepszym. Ty zmieniłeś się na gorsze.

Weź oddech i spójrz, bo zaczynam brać się w garść. Jeszcze jeden krok, do drzwi za którymi czeka mnie coś lepszego. Daj mi rękę, i wejdź w to razem ze mną.

Przyzwyczaiłam się, że ludzie, na których zależy mi najbardziej, zwyczajnie odchodzą. Zostawiają mnie dla własnego szczęścia. Mają gdzieś moje życie i moje problemy. Nie obchodzi ich to, że dla nich byłam gotowa skoczyć w ogień, poświęcić wszystko, co mam. I to jest trochę przykre.

"Do losu można mieć pretensje , że wolał rozdać nam nie nasze sny . "

Nie widziałeś jak upadłam. Pokazałam Ci jak wstaje.

Dawno nie słyszałam słów, które zatrzymałyby bicie mojego serca, uniosły ciężar kącików mych ust i podniosły ku górze. Dawno też nikt nie wzbudził we mnie odruchu kochania