hej :)

Nie boję się śmierci. I to jest najgorsze. To właśnie strach powstrzymuje ludzi przed zakończeniem wszystkiego.

Cierpienie jest proste, nie musimy się o nie starać, nie odchodzi, niczego nie wymaga. Szczęście jest o wiele trudniejsze.

I zawsze gdy już prawie zapominam, gdy jestem o krok od bycia znów szczęśliwą, wracasz z każdym wspomieniem i dawnymi uczuciami.

Okradłeś mnie z resztek dawnej niewinności, uświadomiłeś, czym jest życie.

Noc ma smak samotności.

Przyzwyczajamy się do drobnych gestów innych ludzi, do tego, jak odgarniają włosy z czoła lub trzymają filiżankę kawy. Nie dopuszczamy do siebie myśli, że ten ktoś może kiedyś odejść, bezpowrotnie zniknąć z naszego życia. A gdy to następuje, zostaje jedynie pustka, na którą nie ma lekarstwa, która zawsze już będzie przypominać, że ktoś kiedyś był.

Z przymkniętymi oczami obserwuję jak świat wciąż idzie naprzód, jak ludzie sią zmnieniają. A ja wciąż stoję w tym samym miejscu, tam gdzie mnie zostawiłeś, żyjąc złudną nadzieją, że wrócisz.

To takie zabawne, ciebie już nie ma, nie chcesz mnie więcej. To takie zabawne, że odeszłeś.

Zawsze otaczał ją tłum ludzi, czuła ich oddechy ma skórze, ich wzrok wpatrzony w nią. Myśleli, że wiedzą o niej wszystko. Zawsze otaczał ją tłum ludzi, ale nikt nie znał jej naprawdę.

Zabrałeś mi jedyną osobę, którą naprawdę kochałam. Zabrałeś mi siebie

Ludzie często są głusi. Nikt nie słyszy cichego płaczu duszy.

Za dużo smutku, wspomnień, cierpienia. Za dużo ciebie w moim życiu.

Twoje kłamstwa były piękne. Kłamstwa o miłości, przyszłości. Lubiłam ich słuchać, wtulając się w twoje ramiona.

Myślałam, że mnie znasz, że wiesz, że za każdym wyzwiskiem i przekleństwem kryje się błaganie, żebyś mnie nigdy nie zostawiał.

Wszystkie jej czułe gesty były kłamstwem, idealnym przedstawieniem zarezerwowanym tylko dla wybranych.

On miał plany na przyszłość, wielkie marzenia. Ja miałam być jedynie przeszłością, niekiedy wspominaną z uśmiechem.

Tak łatwo można skończyć z tym wszystkim, odejść bez możliwości powrotu. Wystarczy jeden ruch, jedno cięcie, by nastąpił koniec...

Nie wyobrażam sobie końca bólu. Nie wyobrażam sobie, że jutro może nadejść.

Kiedyś zmierzę się z przeszłością i zapomnę. Może jutro, może za tydzień. Ale nie teraz. Jeszcze nie teraz.

Mineło tyle czasu, odkąd słyszałam twoje kroki na schodach mojego domu. Ale wiem, że nawet teraz mogłabym odróżnić je od innych.

Świat jest tak obcy bez niego, zimny i nieprzyjazny. Ona nie należy już do tego świata, ona należy do niego.

Nigdy nie pozwolę mu upaść, choćbym sama miała wylądować na dnie.

W moim sercu wciąż jest niewielka część ciebie i nie daje mi ona zapomnieć.

A jego ramiona które zawsze dawały bezpieczeństwo, stały się klatką z której nie mogła uciec.

 A nocą przywołuje wspomnienia, aby choć przez chwilę znów poczuć, że mnie kochałeś.

//wiktoria :)