Oskar i pani Róża

Dziś trochę inne opisy.

Ostatnio w ręce wpadła mi książka pt. "Oskar i pani Róża" autorstwa Érica-Emmanuela Schmitta.

Jest ona świetnie napisana, zrozumiałym dla wszystkich językiem.

Polecam ją, jest któtką ksiazką ale podczas jej czytania można sie wzruszyć.

http://www.youtube.com/watch?v=9t5aQRoCIpU&list=FL2l-qRiy52R4zsZoloks6ug&index=71&feature=plpp_video

Ludzie boją sie umierać, bo odczuwają lęk przed nieznanym.

Ale właśnie, co to jest nieznane ?

Jeżeli będę zajmował się tym, co myślą głupcy,

nie będę miał czasu na to, o czym myślą ludzie inteligentni.

Jak sądzisz ciociu od pocałunku z języczkiem

mozna zajść w ciążę ?

Chyba zaczynam umierać.

Muszę powstrzymać łzy aż do wieczora,

nie chcę aby mój ból konkurował z bezbrzenną rozpaczą jego rodziców.

Dojrzewanie to jest naprawdę syf!

Dobrze, że przechodzi się przez to tylko raz.

Im bardziej się człowiek starzeje,

tym większym smakiem musi się wykazać, żeby docenić życie.

Życie to taki dziwny prezent.

Na początku sie je przecenia: sądzi sie, że dostało sie zycie wieczne.

Potem sie go nie docenia, uważa sie, że jest do chrzanu, za krótkie, chciałoby sie niemal je odrzucić.

W końcu kojarzy się, że to nie był prezent, ale jedynie pożyczka.

I próbuje sie na nie zasłużyć.

Najciekawsze pytania wciąż pozostają pytaniami.

Kryją w sobie tajemnicę.

Do każdej odpowiedz trzeba dodać "być może".

Tylko na nieciekawe pytania można udzielić ostatecznych odpowiedzi.

Kiedy spotka się kogoś miłego,

zwykle myśli się, że jest biedny.

Zapominamy, że życie jest kruche, delikatne,

że nie trwa wiecznie.

Zachowujemy się wszyscy, jak byśmy byli nieśmiertelni.

Myśli, których się nie zdradza, ciążą nam, zagnieżdżają się,

paraliżują nas, nie dopuszczają nowych i w końcu zaczynają gnić.

Staniesz się składem starych śmierdzących myśli, jeśli ich nie wypowiesz.

Im więcej dostajesz po buzi, tym więcej możesz wytrzymać.

Tylko Bóg ma prawo mnie obudzić.