Naprawdę żałujesz? Gdybym teraz zapytała Cię, czy to uczucie nie było niczego warte, znów z przekonaniem odpowiedziałbyś 'tak'? A gdybym powiedziała Ci, co przez ten czas przeszłam i ile łez wylałam? Gdybym rzuciła Ci w twarz uczuciem, które niegdyś sam mianowałeś jako Nasze wspólne szczęście? Co byś zrobił, gdybym na Twoich oczach rzuciła się pod nadjeżdżający pociąg? Cierpiałbyś wiedząc, że nie wrócę, czy próbowałbyś zrozumieć, jak bolało serce, które codziennie żyło ze świadomością, że nigdy nie będzie już tak, jak dawniej? Naprawdę jest mi źle. Wciąż wspominam i tęsknię. I to nie jest tak, że popłaczę sobie wieczorem, a rano znów będę starała się żyć. Ja już nie umiem żyć, nie potrafię cieszyć się z najmniejszych rzeczy. Nie jestem już taka jak wtedy. Nic już nie jest takie samo.

Nie ma nic bardziej wkurwiającego niż cisza w momencie, w którym serca głośno krzyczą, ale właściciela tych serc są zbyt dumni, by poświęcić swój honor i zrobić bodaj najmniejszy kroczek, by wszystko naprawić&

A dziś? Dziś nawet nie potrafisz odpisać na moją chociażby jedną wiadomość, a przecież wysyłam ich setki. Łudząc się, że odpiszesz chociażby głupie spadaj tak dla świętego spokoju.

" Niedługo wstanie kolejny dzień, a ja nadal żyje starymi wspomnieniami, myślę nad tym `co by było gdyby` i przyzwyczajam się do życia bez Niego .. "

Pamiętam ten moment, kiedy trzymając Cie za rękę wpatrywałam się w Twoje brązowe oczy, a nasze usta dzieliły od siebie tylko milimetry .. "

a czy fakt, że siedzę ze łzami w oczach, modląc się o wiadomość od Ciebie byłby coś w stanie zmienić ?

` Te wspomnienia na zawsze pozostaną w naszej pamięci pod tytułem ` parę przejebanych życia kwestii

I wstyd mi przed samą sobą,że taka ze mnie egoistka, że widząc go z nią życzę im rozpadu tego szczęścia,które zbudowali na moich łzach

Chciałabym żeby ktoś mnie kochał tak mocno jak ja Ciebie.

zaglądam pod łóżko i za szafę. sprawdzam wszystkie szuflady i półki. tam też nie ma. odsuwam meble, na nic. nie ukryło się też między ubraniami w korytarzu i w żadnej z filiżanek. podnoszę dywan, ale tam również pusto. lodówka, zamrażarka, schowek. i tam nic nie ma. zaglądam nawet przez okno i pod poduszkę. nic. gdzie ja znów je posiałam ? moje szczęście tak bardzo lubi się gubić. ah, nie... zapomniałam. przecież zabrałeś je ze sobą..

w pewnym momencie jesteś tak przyzwyczajona do samotności, że tracisz zdolność kochania.

Zbyt wiele tlenu zmarnowałam na oddechy z dedykacją dla niego.