Kiedy wyszłam z łazienki, John nagle zniknął. Nie przejęłam się za bardzo tym, bo jego telefon został na stole w salonie. Pewnie nie zauważyłabym go, gdyby nie przyszedł sms. Nie chciałam być wścibska, ale chęciło mnie zerknąć na odbiorcę. Byłam ciekawa z kim oto pisze mój & No właśnie ? Kim John jest dla mnie ? No nieważne. Zobaczyłam. Ciekawość siła wyższa. Dostał wiadomość od niejakiej M. Nie chciałam przeczytać wiadomości (chociaż strasznie mnie chęciło), ale tak jakoś samo się kliknęło. Wpadnij dzisiaj na obiad. Mam to, co lubisz. J -  tak brzmiała wiadomość.  Hmm&. Ciekawa jestem co to za osoba podpisana pod M. ? Może jakaś wielbicielka ? Nie mam pojęcia. Nagle się wystraszyłam, bo drzwi, dość gwałtownie , otworzył John.

- Już jestem ! - krzyknął.

Strasznie się przestraszyłam i szybko odłożyłam jego telefon na miejsce.

- Oo . Gdzie byłeś ? - spytałam speszona.

- Byłem wyrzucić śmieci i po drodze zrobiłem małe zakupy.- mówił, jakby był czymś uszczęśliwiony.

- John, myślałam, że ktoś dzwonił do ciebie na telefon i chciałam odebrać, no i .. przypadkowo odczytałam smsa. Przepraszam. - dosyć głupio się wytłumaczyłam, ale jakoś musiałam, bo przecież i tak by wyszło na jaw, że odczytałam esa.

On patrzał na mnie jak wryty, jakby oczekiwał dalszych wyjaśnień.

- Nie no dobra, przepraszam.. Głupio wyszło. Nie powinnam . Jestem durna.- bardzo, ale to bardzo się zawstydziłam.

Nic nie mówił, tylko uśmiechnął się. Chyba nie podobało mu się, że odczytałam smsa z jego telefonu. Zresztą.. Komu by się podobało ? Kompletnie mi odbiło. Skrępowana całą sytuacją załagodziłam jakoś pytaniem:

- No i jak jest na dworze ? Ciepło ? Zimno ? Bo takie dziwne chmury są. - pytanie całkiem bez sensu. On położył zakupy i wziął telefon do ręki, prawdopodobnie odczytując ostatniego smsa od niejakiej M. Wątpię, gdyby pisał to mężczyzna, bo facet zapraszałby faceta na obiad ? Kompletnie sprzeczne.

- Pogoda w miarę..- mówił powoli, odpisując na esa.

- To może ja wypakuję zakupy, co ?- nagle wstałam, ale on złapał mnie za rękę mówiąc:

- Nie przemęczaj się, poradzę sobie.

- John, czy ty jesteś na mnie zły, że odczytałam tego cholernego smsa? Nie chciałam, naprawdę. - zaczęłam się dalej tłumaczyć.

- Nie ukrywam, że mi się to nie podobało, ale cóż. - nagle spoważniał.

- Przepraszam, jest mi głupio.

- No już dobrze, to nic ważnego. A może przejdziemy się na spacer ? - zaproponował.

- Z miłą chęcią. - odpowiedziałam.

            W końcu atmosfera się załagodziła. Rozmawialiśmy o mnie, o moim związku z Brunem, o jego walkach, o naszej miłości, przyszłości i o tym, jak to się rozpadło. Nie miałam tylko pomysłu na to, jak odebrać swoje rzeczy z jego mieszkania.. Nie miałam przy sobie ani grosza, mój laptop został także u niego, ubrania, wszystko, a przecież musiałam jakoś to odzyskać.

- Jak chcesz, pójdę po te rzeczy, jak nie chcesz się z nim widzieć. powiedział.

- Nie mogę cię o to prosić. Nie przepadacie za sobą, jeszcze wyjdzie coś z tego niedobrego.- naprawdę nie chciałam by tam poszedł. Bruno na myśl o nim jest bardzo agresywny.. a jak dobierze się dwóch bokserów.. to wolę lepiej nie mówić, co by się stało.

- Nie boję się go. - odpowiedział.

- Wiem i to właśnie dlatego nie chcę byś tam poszedł. Wystarczy tylko, że mnie podwieziesz pod jego dom. Dalej sobie poradzę.

- Okej, ale najpierw pojedziemy na przejażdżkę. - znowu zaczął być jakiś wesoły.

- Na przejażdżkę ? Gdzie ?- spytałam nieco zakłopotana.

- Oj zobaczysz, nie martw się . Ze mną nie zginiesz. -spojrzał mi prosto w oczy i pokazał swoje śliczne ząbki.

            Wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy nie wiadomo dokąd. Tzn. ja nie wiedziałam gdzie, bo John wciąż się uśmiechał i uśmiechał...

CDN

Moi Drodzy, uzbierajmy dużo kliknięć "Fajne" ! ;- )

Komentujmy !  :) ^^

~ Martyna