Kiedy upuści się na podłogę szklankę lub talerz, roztrzaskuje się on z głośnym hukiem.

Kiedy ktoś wybija szybę, tłucze szkiełko w ramce fotografii, albo łamie nogę stołu, wszystko to generuje jakiś dźwięk.

Złamane serce rozpada się na tysiąc kawałków w kompletnej ciszy.

Zdawałoby się, że skoro jest tak bardzo ważne, powinno wydawać najgłośniejszy dziwięk na świecie, coś w rodzaju

gongu lub uderzenia dzwonu.

Ono jednak milczy i czasem człowiek niemal zaczyna marzyć o tym, żeby wydało jakiś odgłos, który odwróciłby uwagę od

bólu.

Jeżeli zranione serce wydaje jakikolwiek odgłos, pozostaje on zamknięty w jego wnętrzu.

Krzyczy i płacze, ale nikt poza Tobą go nie słyszy.

Wyje tak głośno, że dzwoni Ci w uszach i pęka Ci głowa, ryczy niczym niedźwiedzica, której odebrano małe.

Takie właśnie jest zranione serce  niczym oszalała z rozpaczy, przerażona wielka bestia, wyjąca z bólu w więzieniu swoich

własnych emocji.

Tak to już jest z miłością  nikt nie może się przed nią uchronić.

Zranione serce boli niczym świeża rana, którą ktoś posypał solą, lecz gdy ktoś je łamie ono milknie.

To tylko Ty krzyczysz w duszy, ale nikt Cię nie słyszy...