opowiadanie cz.3

CZ.3

Tak mijał dzień za dniem, a ja coraz częściej spotykałam się z Julianem. Nikt o tym nie wiedział, poza moją siostrą i najlepszą przyjaciółką Różą. Wiedziałam, że gdyby rodzice się dowiedzieli, nie byłoby za ciekawie. Pewnego dnia jednak Julian powiedział mi coś, co po jakimś czasie& A zresztą, sami posłuchajcie. Spacerowaliśmy sobie alejkami parku, gdy Julian przyjrzał mi się uważnie, chwycił mnie za rękę, spojrzał w moje niebieskie oczy i rzekł:
- Julio, kocham cię.
- Co? - spojrzałam na niego. - Jul& Julian, ty mówisz poważnie?
- Tak - odpowiedział. - Pokochałem cię tego dnia, w którym spytałaś mnie o godzinę. Próbowałem cię odnaleźć, ale nie mogłem. Przypadkowo stanąłem przy twojej bramie, by odpocząć. Kiedy zobaczyłem, że przechodzisz, odżyła we mnie nadzieja. Bardzo miło się z tobą rozmawiało i& Nic mei miłości nie zmieni do ciebie.
Słuchając jego słów, byłam lekko zarumieniona, ale jednocześnie czułam wielką gulę w gardle. Chciałam coś odpowiedzieć, kiedy skończył mówić, ale nie mogłam wypowiedzieć ani słowa. Ja też go kochałam. Bardzo mocno, ale& Ale wciąż nie mogłam uwierzyć, że to prawda. W końcu odezwałam się:
- Julianie, ja ciebie też kocham. Nawet nie wiesz jak bardzo. Chciałam ci to powiedzieć, ale nie wiedziałam jak ubrać to w słowa. Och, Julianie!
Nic nie byłam w stanie więcej powiedzieć, ale to wystarczyło, by on objął mnie ramieniem i przytulił do siebie delikatnie.
- Kocham cię& - szepnął.
- Ja też& - odszepnęłam.
Kiedy jakiś czas później się rozstawaliśmy, poprosiłam:
- Uważaj na siebie, dobrze?
- Jasne - odpowiedział. - Ale ty też. Nie zniosę, jeśli tobie coś się stanie, mój skarbie.
- A ja nie zniosę jak stanie coś się tobie, najdroższy - odrzekłam. - I& Jak to mówią? Ach, już wiem! Trzymaj się wiatru, czołem, cześć!
- Ej, mała, skąd ty to znasz? - Julian spojrzał na mnie.
- Ktoś mi kiedyś powiedział - wyjaśniłam. - Ale tyle razy mówiłam ci, żebyś na mnie mała nie mówił.
- Przepraszam, kruszynko, ząpełnie zapomniałem.
- Nic się nie stało - rzekłam i dawszy buziaka na pożegnanie, odeszłam w stronę domu.
Kiedy tylko weszłam do środka, Aga zaciągnęła mnie na górę.
- I jak? Jak było? - spytała. - Opowiadaj.
- Powoli, Aga, powoli - rzekłam. - Było naprawdę extra.
- A co? Coś ci powiedział? - Aga spojrzała na mnie z zainteresowaniem.
- Chodzę z nim - powiedziałam krótko, a widząc zdziwione sqjrzenie Agnieszki, opowiedziałam jej całą historię.
Kiedy skończyłam, na twarzy Agi widniał szok.
- Jula& - szepnęła. - Ty& Ty z nim?
- No - od.parłam.
- Ale fux! - pisnęła Aga. - Nie, nie mogę!
- No widzisz - rzekłam i uśmiechnęłam się do niej.