Opowiadanie cz. 2

CZ.2

Nastepna za 10 fajne lub like ;)

- Powiedziałaś, że interesujesz się grą na instrumencie - odezwał się mój nowy znajomy. - A na jakim lubisz lub uczysz się grać?
- Uczę się grać na keybordzie, ale chciałabym się nauczyć grać na skrzypcach - odparłam.
- Hmm, skrzypce& - chłopak popatrzył na mnie. - Lubię skrzypce.
- Poważnie? - spojrzałam na niego.
- Oczywiście - odparł.
- A może ty teraz powiesz coś o sobie? - zaproponowałam.
- Jestem Julian, mam szesnaście lat, chodzę do trzeciej gimnazjum. Za śpiewaniem nie przepadam, interesuję się raczej& piłką nożną, ale tak samo jak ty, interesuję się grą na skrzypcah. To znaczy& Lubię skrzypce, ale nie umiem na nich grać.
Uśmiechnęłam się lekko do niego.
- Mamy podobne zainteresowania - rzekłam, a kiedy spojrzałam na zegarek, wydałam cichy pisk przerażenia.
- Co się stało? - zapytał Julian.
- Ja już od pół godziny powinnam być w domu! - zawołałam przerażona.
- To lepiej wracaj - rzekł chłopak.
- Trzymaj się, Julianie - rzekłam i pomachawszy ręką na pożegnanie, odeszłam zamyślona.
Zastanawiałam się, czy to, co odczułam na jego widok, to jest miłość? Nie wiedziałam, co to, ale wiedziałam, że jest to coś niezwykłego.
Kiedy wróciłam do domu i weszłam do kuchni, mama na mój widok zawołała:
- Gdzie ty byłaś, Julka? Co ja ci mówiłam?
- Ale mamo, ja& - zaczęłam niepewnie. - Ja& nie chciałam się spóźnić. Zagadałam się z&
- Z kim tak długo gadałaś? - spytała moja siostra Aga, stając w drzwiach.
- Aga& Ja& Z kolegą& - odparłam cicho, ale pewnie.
- Czyżby? - siostra spojrzała na mnie.
- Tak - rzekłam i zamknęłyśmy ten temat rozmowy.
Poszłam do pokoju i usiadłam przy biurku. Zaczęłam znowu rozmyślać. Czy to jest miłość? Nagle coś mi przyszło do głowy. Wzięłam pustą kartkę do ręki i napisałam:
Lubię, choć niewiele osób o tym wie. Płaczę, ale najczęściej w ukryciu. Kocham, choć niektórzy w to nie wierzą.
Następnie przeczytałam te słowa i uśmiechnęłam się.
- Tak - rzekłam. - To prawda szczera jest.
Postanowiłam na razie nikomu tego nie pokazywać.