byłokiedyśmiedzynami.

Przecież było, proszę Pana, tyle kłótni między nami, tyle słów płynących łzami. Tyle listów. Więc to chyba jednak, nie było znowu takie nic. Choć w pudełku twoje listy, a w szufladzie me rysunki, chociaż dawno zapomniane śmiechy, żale, pocałunki, to co było kiedyś między nami musi sobie jeszcze gdzieś tam żyć. Ja nie chcę wcale walczyć z czasem, wspomnieniami, bo w przemijaniu drzemie cały życia smak. Spojrzę raz tylko i uśmiechnę się - ot tak - do paru chwil co były kiedyś między nami. Tyle było wojen, zwycięstw, telefony i piwnice.
Wiele ławek, wiele ulic wieczorami. I pomyśleć, że nam wtedy wystarczyło całkiem tak po prostu - być!
Wtedy było, proszę Pana, takie niebo ponad nami i ulice z kałużami złotych liści...
Więc to chyba jednak, mój drogi ,nie było znowu takie nic.