proszę podaruj mi uśmiech i miło

Nauczyłem się nie płakać przy niektórych piosenkach. A jednak wciąż mi żal, wciąż tęsknię. Wciąż czuję się niepotrzebny.

Odchodząc zabrała uśmiech z mojej twarzy, uśmiech który był tylko dla niej. Uśmiech który pojawiał się tylko przy niej.

Tak bardzo bałem się tego co nieuniknione, bez sensu. Chciałbym zdobyć choć jeszcze minutę, chociaż jedną krótką chwilę.

Właściwie nie wierzę już w nic, właściwie nie chcę. Nie mam sił. I co z tego? Każdy dba o swoją dupę, szkoda, że i ja nie potrafię,

nie potrafię nie przejmować się, choć sam mam swoich problemów w chuj. Tak bardzo chciałbym być kutasem,

frajerem bez uczuć, bawić się i nigdy nie cierpieć. Niszczy mnie to od środka. Jeśli jest Ci dobrze, dwa razy lepiej jest mi.

Chciałbym wierzyć, że potrafię cieszyć się z jej szczęścia. Chciałbym wierzyć, że potrafię nie pić po tym wszystkim.

Chciałbym wyjść z domu i czuć się wolnym, nie pić wódę i popijać colą myśląc że to cokolwiek zmieni, codziennie...

Latać po barach i budzić się z kacem, to nie jest frajda. Ludzie się pytają czemu jestem taki wkurwiony, dlaczego mam nerwicę,

ja bym się zapytał, przez kogo? Mówią, że jest ze mną coraz gorzej. Przecież jest normalnie, tylko bardziej smutno,

tylko życie nie ma sensu, ale zasypiam i budzę się jak dawniej, żyję jak dawniej. Przecież obiad smakuje tak samo,

tylko piwo, żeby cokolwiek miało sens. Błysk karetki za oknem i kolejna myśl, czemu nie ja. Może byłoby tak prościej,

choć sam nie miałbym odwagi tego zrobić. Może trochę żal mi tego co już mam, tych ludzi których kocham...

Mimo wszystko czuję się sam, mimo wszystko nie potrafię tak żyć. Sam już nie wiem co mam robić, nie wierzę już w lepsze jutro.

Sam nie wiem jak to ma teraz wyglądać. Tak długo byłem sam i nawet tyle czasu nie nauczyło mnie jak mam żyć.

Chyba nie potrafię być szczęśliwy będąc sam, chyba nie chcę być z nikim innym... I staram się jak mogę i chcę coś osiągnąć,

tylko wtedy pojawia się myśl, że i tak się nie uda.