2.

2.

- Dobra Van mamy sprawę. powiedział Ethan.

- Słucham.- założyłam ręce na piersi.

- No więc pasuje, żeby ktoś zrobił pyszne babeczki, bo jutro zapraszamy tu panny i musimy dobrze wypaść.

- Oszukać je na babeczki?- zastanowiłam się na chwilę.- Ale wy macie kłopoty z mózgiem.- zaczęłam się głośno śmiać.

- Nessi, tylko w tobie nadzieja.- spojrzał na mnie błagalnym wzrokiem Alan.

- No pewnie, że je upiekę, ale zastanówcie się, która na to poleci.- położyłam rękę na swoim biodrze.

- Ważne, żeby było.- uśmiechnął się do mnie Phil.

- To na kiedy wam to trzeba?- zapytałam.

- Jutro o 18 tutaj będą.

Zastanowiłam się na chwilę.

- Ok. Akurat wracam ze szkoły o 12 więc się wyrobię.- obdarzyłam ich ciepłym uśmiechem i wyszłam.

- Kochamy Cię! krzyknęli kiedy już byłam w kuchni.

Zaczęłam się śmiać, lekko przy tym kręcąc głową.

- Gdzie mój baton?- zajrzałam do pierwszej lepszej reklamówki.

Mama po krótkiej ciszy wskazała palcem na blat. Szybko wzięłam do ręki słodycz i poszłam do swojego pokoju.  Na szczęście jako jedyna miałam go na pierwszym piętrze. Nasz dom był bardzo szeroki, dzięki czemu moja sypialnie była naprawdę duża. Oprócz niej znajdowała się tam także łazienka i niewielki salon. Jako, że jestem jedyną córką mamy, kobieta zadbała, abym miała najlepsze warunki. Nawet chłopaki zaproponowali, żebym mieszkała sama na górze. Zawsze chcieli dla mnie jak najlepiej. Jestem ich oczkiem w głowie i bardzo się z tego cieszę. Gdy już dotarłam do pokoju, otworzyłam okno na oścież i biorąc słuchawki, usiadłam na parapecie. Tam je założyłam i puściłam losową piosenkę. Wpatrywałam się w jeżdżące auta. Dopiero poznawałam tą okolicę, dlatego każda nowo zauważona rzecz wywoływała na mojej twarzy uśmiech. Było naprawdę pięknie. W pewnym momencie postanowiłam wyjść. Sprawa z moją przyjaciółką bardzo mnie zasmuciła. Do niedawna rozmawiałyśmy ze sobą na skype całe dnie, a teraz? Nawet nie odpisuje na smsy. Kiedy już spuściłam nogę z ostatniego stopnia schodów, zza progu wyłoniła się mama.

- Nie zapomniałaś czasem kupić wyposażenia piórnika?- miło się uśmiechnęła.

- Tak bardzo mnie kochasz, że każesz mi iść do tej głupiej szkoły?- zmrużyłam oczy.

- Nie marudź, tylko migiem do sklepu. Chyba już zapamiętałaś gdzie się znajduje.- rzuciła mi zwinięte w rulon pieniądze i cicho zachichotała. Wywróciłam oczami i wzięłam smycz z szafki w korytarzu. Zamykając drzwi wydobyłam z siebie gwizd. Moja psinka od razu znalazła się obok mnie. Był to ogromny dog niemiecki, cały czarny z wyjątkiem łap, które wyglądały jak białe skarpetki. Będąc w Polsce, nazwałam go Cookie. Zapięłam mu smycz i mocno ją ściskając poszłam kolejny raz do sklepu. Przy okazji się odświeżysz, pomyślałam. Idąc chodnikiem rozmyślałam, jak bardzo nienawidzę tego miejsca. Mimo, że mama przeprowadziła się do kompletnie innej okolicy, mnie i tak przypominała ona o rozwodzie rodziców i beznadziejnym wyborem pomiędzy mamą, a tatą. I jeszcze na dodatek nowa szkoła. Jak ja się w niej jutro odnajdę?- zadałam sobie to pytanie, kiedy nagle zza zakrętu wybiegł wysoki chłopak, a za nim trzech kolejnych. Chyba go gonili. Odruchowo oparłam się o jakiś budynek i ścisnęłam mocniej smycz Cookie go. Pies był niespokojny. Kiedy grupka przebiegła obok nas chciał się uwolnić ze sznurka. Pogłaskałam go po pyszczku i śledziłam wzrokiem, gdzie biegną. Chłopak zatrzymał się za koszem, chyba nie miał już siły. Jego wrogowie od razu go dopadli. Na moich oczach zaczęli go kopać. Przeszły mnie ciarki, ale postanowiłam mu pomóc.

- Tylko ich postrasz.- krzyknęłam do Cookie go odpinając smycz od jego obroży.

Zwierzę od razu pobiegło w stronę tego zamieszania. W pewnym momencie pies się zatrzymał i zaczął szczekać. Gang chyba się przestraszył, bo od razu uciekli. Cookie stał jak słup, jednak chyba jego wzrost ich przeraził. Fakt, faktem dogi to bardzo duże psy. Kiedy rozejrzałam się dookoła i zbadałam, że miejsce bójki jest bezpieczne od razu podbiegłam do psa.

- Grzeczny Cookie.- uklęknęłam i zapięłam smycz.

Pies jedynie polizał mi rękę i pomachał ogonem.

- A mi może coś zrobić?- usłyszałam cichy męski głos.

A no tak! Ten chłopak, jak mogłam o nim zapomnieć. Szybko do niego podeszłam.

- Nic Ci nie jest ?- złapałam go odruchowo za rękę.

Dokładnie prześledziłam wzrokiem całe jego ciało. Nie wydawał się być tak bardzo pobity. Jedynie na twarzy, a dokładnie nad brwią było lekkie rozcięcie. Na szczęście nie było krwotoku. Inaczej na pewno już bym zemdlała.

- A jak myślisz, skoro napadła na mnie trójka debili?- zaczął się śmiać.

- No tak.- spuściłam głowę.- Chodź, pomogę Ci.- uśmiechnęłam się i wstając podałam mu rękę.

Spojrzałam na jego twarz. Wydawała mi się znajoma, jednak chłopak był w cieniu, co ograniczało trochę mój kąt widzenia.

KLAUDIA (<3) JAK CZCIONKA? DOWIDZISZ?! HAHA ;*

czytać, czytać ;*