169.

W.Szymborska-Żona Lota

Obejrzałam się podobno z ciekawości.
Ale prócz ciekawości mogłam mieć inne powody. 
Obejrzałam się z żalu za miską ze srebra.
Przez nieuwagę  wiążąc rzemyk u sandała. 
Aby nie patrzeć dłużej w sprawiedliwy kark 
męża mojego, Lota.
Z nagłej pewności, że gdybym umarła, 
nawet by nie przystanął.
Z nieposłuszeństwa pokornych. 
W nadsłuchiwaniu pogoni. 
Tknięta ciszą, w nadziei, że Bóg się rozmyślił. [...]
Obejrzałam się z osamotnienia.
Ze wstydu, że uciekam chyłkiem. 
Z chęci krzyku, powrotu.
Albo wtedy dopiero, gdy zerwał się wiatr, 
rozwiązał włosy moje i suknię zadarł do góry. 
Miałam wrażenie, że widzą to z murów Sodomy
i wybuchają gromkim śmiechem, raz i jeszcze raz. 
Obejrzałam się z gniewu.
Aby nasycić się ich wielką zgubą.
Obejrzałam się z wszystkich podanych wyżej powodów.
Obejrzałam się bez własnej woli.
To tylko głaz obrócił się, warcząc pode mną. 
To szczelina raptownie odcięła mi drogę.
Na brzegu dreptał chomik wspięty na dwóch łapkach. 
I wówczas to oboje spojrzeliśmy wstecz.
Nie, nie. Ja biegłam dalej, 
czołgałam się i wzlatywałam, 
dopóki ciemność nie runęła z nieba, 
a z nią gorący żwir i martwe ptaki.
Z braku tchu wielokrotnie okręcałam się.
Kto mógłby to zobaczyć, myślałby, że tańczę. 
Nie wykluczone, że oczy miałam otwarte. 
Możliwe, że upadłam twarzą zwróconą ku miastu.