O sobie: Czasem człowiek ma przed sobą długą ulicę. Myśli o tym, jaka ona jest okropnie długa. Wtedy człowiek zaczyna się spieszyć. I śpieszy się coraz bardziej. Zaczyna się bać, wreszcie nie może złapać tchu i ustaje. Tak nie można postępować. Nie wolno myśleć naraz o całej ulicy. Trzeba myśleć tylko o następnym kroku, o następnym oddechu, o następnym machnięciu miotłą. Krok , oddech, zamach miotłą. I zawsze tylko o następnym. Wtedy to sprawia przyjemność, wtedy wykonuje się dobrze swoją pracę. Tak powinno być, nagle człowiek spostrzega, że krok po kroku zamiótł całą ulicę i wcale nie zauważył, kiedy to zrobił. I nie stracił tchu.
