Wiem, że każdy dzień w obcym mieście to nie to samo serce mówi spiesz się tam gdzie Twoje El-Dorado, niech kierunku nie wyznacza Ci horyzont bo tak naprawdę iść dokądkolwiek to iść donikąd. Te wszystkie plany tu, czas spędzany tu, dzień po dniu wychowany tu, miejski ocean tyle ławic pogrzebał. Myślą, że za nic się nie da, nie ma nic w sobie czyli nic nie zawiera, pusty futerał i choć odchodzę stąd nieraz, zawsze tu wracam jak bumerang połazić o tunelach, myśląc o kumplach i kumpelach, wspólnych numerach, wiem, że przezyłem tu kupę lat. Budynki. Kiedy tak idę czuję chłód i wśród nich słyszę śmiechy kumpli. Ej chłopaki co by było gdyby tak to był Brooklyn ? Pamiętam szczeniacką miłość a właściwie to dziś smieszy mnie ich ilość. Chwilo przynoś te wspomnienia bo nigdy dość wspomnień, nie zapomnę o nich, one na pewno nie zapomną o mnie. Pamiętam czar tymi nocami park, jak z kumplami lawirując między ławkami zataczamy się od śmiechu. Pamiętam wszystko człowieku, od połamanych decków po pierwsze rozkminy, pierwsze skatowane poręcze i smak adrenaliny, jeszcze o wiele więcej i za to ręczę. To moje miejsce, tu pogrzebałem swoje tajemnice, tu wieje wiatr, który dyktuje mi cel, moje ulice, tu gdzie ludzie, na których zawsze liczę.