nienawidze was wszystkich

nienawidzę was, nienawidzę życia, nienawidzę niczego...

mam dosyć, dosyć wszystkiego...

jedynymi osobami na tym świecie, które się mną intersują i mnie doceniają sa rodzicie... 

wszyscy mają w dupie to jak sie czuję, czy wszystko u mnie w porządku.. 

czy wy tez macie tak, że nieważne jak byście się starali i tak wam nie wyjdzie? nikt was nie wesprze? nie uda się, po prostu..

zaczynam tracic we wszystko wiarę..

staram się jak mogę, zawsze się staram o wszystko, może własnie tu popelniam bład?

może za szybko przywiązuję się do ludzi...

nic mi nie wychodzi, nie wychodzą mi starania w nauce chociaz siedze przed tymi zasranymi książkami całymi dniami, jestem kompletnym beztalenciem, nikt mnnie nie chce, nie jestem ani ładna, ani super mądra..

to kim ja jestem? po co ja jestem? dla kogo jestem?

i tak nic nie osiagne w zyciu, bo pewnie w ostatniej chwili coś "zepsuję"..

dlaczego to mnie Bóg skazał na takie życie? ja nie chcę...

jestem beznadziejna, kto by chciał kogos takiego jak ja, skoro  w okolo otacza nas tak wiele idealnych dziewczyn? 

po co mam zyc? zeby zostac stara panna z 3242 kotami?

jestem nic nie wartą nastolatką, która próbuje być lepsza, próbuje być doceniana, próbuje sie starać, ale nadzwyczajeniej jej to nie wychodzi? 

może nie warto sie starac? 

nie wiem, wpis bardzo chaotyczny, przepraszam, ale cala sie trzese i nic nie widzę przez zaszklone oczy... przepraszam za wszystko...