Weird

Dobrze, że nie mam depresji, to musi być okropny stan. Ja bywam smutna, chociaż z drugiej strony depresja to podobno właśnie nie odczuwanie smutku tylko brak emocji, brak czucia czegokolwiek, co jest jeszcze gorsze. Gdy jesteśmy przygnębieni wiemy przynajmniej, ze jeszcze żyjemy. Ludzie z depresją chyba myślą, że są już martwi za życia.
Okropne urodziny, najgorsze jakie pamiętam. Dopadło mnie takie uczucie... nie wiem jak je opisać. Bylejakości? Jakoś mi tak ciężko, nie mam siły wykonywać ruchów, obojętne mi wszystko i chociaż kolos za dwa dni i myślałam, że będę się uczyć nawet w busie a potem dokończę w domu to nie mam sił.
Naprawdę okropne urodziny, myślę, że moi rodzice byliby szcześliwsi gdyby mnie nie było, pzynoszę im zawód. Ale to boli, ja wiem, że to robię, nieświadomie, dopiero orientuję się po czasie. Ale nie da się już wtedy nic zrobić. Przepraszać? A co to daje, jak dla mnie nic.
Szkoda mi mojego taty, najgorsze na świecie jest gdy on jest smutny. To takie słoneczko rozświetlające wszystko dookoła, więc jak z nim jest coś nie tak to jest źle. Bardzo źle.
Gdybym tak nagle zachorowała na jakąś poważną chorobą to byłoby lepiej, jakoś odkupiłabym swoje winy i wszyscy by inaczej na mnie patrzyli.
Na szczęście ten stan nie jest ciagły, mam go bardzo rzadko (już zaczynałam pisać żadko) i cieszę się, że udało mi się go uchwycić i tu ująć. Szkoda, że w urodziny...

Weird