Kiedyś potrafiłam przepłakać wiele miesięcy, zanim nauczyłam się na nowo oddychać pełną piesią i żyć normalnie.

Potem, przez wiele tygodni, zanim zrozumiałam, co dla mnie najlepsze, co kocham i czego potrzebuje.

Odnalazłam swoje własne ja. Stworzyłam siebie na nowo. Małe niebo w którym byłam najszczęśliwsza na świecie.

Wpuściłam tam kogoś, to był tego wart, pokochałam jak nigdy, oddałam, co miałam najcenniejsze - całą bezradność i dobroć.

Dalam morze miłości, uzupełniałam każdego dnia, dbałam, UFAŁAM, wszystko, co chcesz.

Totalnie się poddałam. Całkowicie pochłonął  mnie ten  wszechświat ramion, zapachu i czułości.

I nagle spadłam z najwyższego szczebla tej nieziemskiej drabiny.

Płakałam jedną noc. Jedną długą chwilę. Wstałam, otrząsnełam się i zobaczyłam, że niektorzy chyba mają gorzej, chyba mnie potrzebują bardziej niż ja swojego smutku. Odkryłam, że mam przyjaciół, którzy potrzebują wypłakac mi się w rękaw, a pocieszanie ich sprawia, ze czuje sie potrzebna i kochana. Poznalam miejsca,  w których mój uśmiech daje wiecej radości niż mogłabym sobie wyobrazic.  W których uścisk wyzwala ogomne wzruszenie i zabija tesknote za  czułością.

Dziekuje, ze moge tego doświadczać. Dziekuje, ze czuje sie dobrym człowiekiem. Że wiem, że jestem piękna w środku. Że będąc sobą, mogę byćszczesliwa.Nikt mi tego nie odbierze.Niczyje słowa i uczynki nie mogą zniszczyć we mnie ni krzy tego piękna.

Jestem taka silna,  że nie wiem skąd biorę w sobie te pokłady mocy. Niech to trwa...