Bardzo mądra osoba powiedziała mi kiedyś, żebym nie oceniała. Nie ma to oczywiście związku z własnym zdaniem i wyrażaniem głęboko skrytych poglądów, a pochopnym osądem - nawet takim, który z naszej perspektywy jest całkowicie biały lub czarny. O ile prawda absolutna nie istnieje, o tyle bardzo często zatapiamy się w mało dyskretnym egoizmie, wmawiając sobie ochoczo, że przecież wiemy już wszystko. Nic bardziej mylnego.
Znalazłam się w takim momencie życia, w którym bardzo dużo osób będzie lepszych, mądrzejszych, ze spokojniejszym sumieniem - czyli oceniających. Stanę na świeczniku z jednej strony jako dawna córka, z drugiej jednak - osoba ucząca się takiego funkcjonowania, jakiego nie życzy się najgorszym wrogom. Jestem w sytuacji kryzysowej i najbardziej na świecie chciałabym świętego spokoju, który połączy w sobie wiarę i dobre słowo. Albo najzwyklejsze milczenie, bo nie mam już siły na udawaną nadzieję.

Nie wiem, kto konstruował życie i wlał w nie więcej cierpienia, niż zna samo piekło, ale jedno jest pewne - trzeba przez to przejść i postarać się znaleźć jakiś sens, nawet znikomy.

Proszę, doceńcie wszystko, co macie, bo możeciecie to stracić w ułamku sekundy. Bądźcie szczęśliwi.