Siedzę w pokoju wypełnionym półmrokiem, blaskiem waniliowych świec i wonią cynamonowego papierosa. Co roku wraca do mnie to samo uczucie, które po raz pierwszy zarejestrowałam w swojej dziwacznej świadomości jako kilkulatka. Radość i ciepło. Drę ozdobny papier i wyżywam się na wstążkach, ale jest mi ciepło. Biegam po sklepach w poszukiwaniu czegoś idealnego, ale jest mi ciepło. Słucham lecącej w kółko playlisty ze znanymi na pamięć bożonarodzeniowymi utworami, ale jest mi ciepło. Zakładam na choinkę niepasujące do siebie bombki i zakurzone łańcuchy, ale ciepło wciąż mi towarzyszy. Siedzi gdzieś w okolicy klatki piersiowej, sprawiając, że mam ochotę się uśmiechnąć. I tak co roku, chociaż ten można nazwać szczególnym.

Cóż więcej mogłabym napisać? Nie zmieniło się nic, chociaż tak naprawdę zmieniło się wszystko. Dwanaście ostatnich miesięcy dało mi mnóstwo cytryn, z którch potrafiłam zrobić przepyszną lemoniadę. Mimo przewlekłej neurotyczności otrzymałam od życia niezwykły dar spadania na cztery łapy, który ratuje mnie przy każdej podbramkowej sytuacji. Nigdy nie przegrywam.

Wszystkim, którzy kiedykolwiek tu zawitają, życzę serca wypełnionego radością, miłością i pomyślnością. Mojemu nie brakuje już chyba żadnej z wyżej wymienionych rzeczy.

:)