tralalala

Za oknem pada deszcz,

niczym melancholijne bicie o szybę

stukanie szlanych łez...

w kącie cisz siedzi ONA

łągodnie osuwa nogi o brzeg fotela.

W ręku trzyma wypalającego się papierosa.

Popiól pokrywa jej piersi, mleczna skóra twardnieje.

Nie czuje już bólu.

Opuścił ją po wzmożonej obecności w kruchym sercu.

Teraz gryzie tylko pernamentna, głucha pustka .

Po policzku splywa łza - kropla smutku.

Jakiż ma ona smak ? Słony,

wręcz jak kwaśny deszcz za oknem.

Wypala jej oczy, wyżera duszę...bez ustanku.

 Ręka opada na zminą podłogę.

 W dłoni gasnący papieros, ostatni...

A za oknem ostani świt.

I słońce.

Kurwaaaa... Ketonal stał się już małym niesfornym uzależnieniem. I podwójny ból. Fizyczny, jak i psychiczny zarówno. Wspaniale.

Przecież życie jest piękne. Optymiści je*ani.