Jestem tu,
ale zaraz zginę.
Rozgnieciona przez tłum,
tłum ludzi biegnących do celu.
Na marne.
Bo przez swój własny pośpiech i zapracowanie zapominają o rodzinie, przyjaźni, marzeniach ale tych prawdziwych, nie o tym aby zarobić jak najwięcej. Zastanów się ile już ludzi było by szczęśliwych gdyby nie to że tak bardzo sami siebie skazali na dożywotnie dążenie do celu który co chwilę doskonalą. Lecz i tak nigdy do niego nie dojdą, bo przez załamanie nerwowe co chwilę się poddają. Myślisz że ja widzę świat przez różowe okulary ? Nie, otóż nie. Widzę go tak jak tego zapragnę, świat zawszę dostanie tego czego chcę, chce wojny ? dostanie ją, chcę pokoju ? dostanie go. Nie jest możliwe zmienienie świata, ale nikt nie mówi że nie można zmienić naszego toku myślenia. Owszem na realny ale bardziej usposobiony na szczęście, prawdziwe szczęście.