wiem że jakość zdjęcia przednia, 

ale Edyta została mistrzem drugiego planu.

yhhh, pracowity dzień. przez jakieś trzy dni, w porywach do czterech zrobię chyba więcej rzeczy niż przez cały rok szkolny. no, ale jak to moja mądra mama powiedziała "trzeba było pracować cały rok". a no trzeba było, a raczej można było. jednak nie mogę przecież powiedzieć, że nic nie robiłam. no kurde.

tak bardzo potrzebuję szczerego śmiechu. mojego. już wiem jaki on jest. nie zawsze go mogę usłyszeć. jest taki radosny. taki wyjątkowy. hmmm, może dlatego, że na codzień go nie słyszę.

jestem tak cholernie szczęśliwa, ale jak zawsze chyba szukam problemów i złej strony. muszę się przyzwyczić do czegoś takiego, abym nie szukała tej złej strony. sądzę, że wszystko ją ma, ale po co przed czasem się dowiadywać co nią jest.

np. jak byłam mała kochałam chodzić po sklepach, ciągałam moją mamę po nich, nie patrząc na to, że sie męczy. teraz nienawidzę chodzić po wielkich galeriach, gdzie jest milion sklepów, a w każdym szmaty tyle samo warte jednak w innych cenach.

i gdzie tu sprawiedliwość ?