#ochotnicza

Tak znienawidzona ulica w centrum Lublina zdaje się być nieco łagodniejsza w tych ostatnich dniach. W naszej małej klitce, pomalowanej na obskurny bladoniebieski kolor z przesuwanymi drzwiami do oczojebnozielonej kuchni przeżyliśmy prawie rok. Patrząc na te ściany przypominam sobie początki- wyczekiwanie, sprawdzanie lotów, sprzątanie, własne urządzanie, aż po kupienie swoich garnków i szklanek, które tak cieszyły. Te 30 metrów kwadratowych bez balkonu, za to z siedzibą głównej straży pożarnej, dziwnymi sąsiadami i brakiem powietrza , widziały mnóstwo, słyszały jeszcze więcej. W poniedziałek obrona, ale zanim do niej doszło- tyle łez, pisania pracy, rzucania tego, zapijania wódką, uspokajania- koniec końców udało się. Grudzień najpiękniejszym miesiącem, jakim sobie mogłabym wymarzyć. Dotarło, że odtąd jesteśmy razem- nie ma już wyczekiwania na loty i płacz na lotnisku. Nauczyliśmy się życia razem. Dziś można się śmiać, że na parking pod tym blokiem trzeba było czekać po dwie godziny, albo żul zajmował wolne miejsce prosząc o pięć złotych. Powoli żegnamy się z Lublinem, by rozpocząć inne życie. Dziś jeszcze nie wiadomo, jak to będzie, ale najważniejsze, że już razem. Powoli planujemy ślub, co jest ogromnym wydarzeniem, związanym z organizacją. Jestem szczęśliwa, kiedy patrzę na to, co mam. Kiedy wracamy z pracy, jemy wspólny obiad, a w tym wszystkim każdy ma czas dla samego siebie. Nawet kiedy nasze piękne Toledo wymaga czegoś do zmiany- to fajnie jest siedzieć w warsztacie razem i malować te felgi do 3 rano. Lub grać w CSa, Simsy czy Syberię, pić najtańsze wino z Biedronki, to i tak najważniejszy jest spokój, kiedy kładziemy się spać. Te obleśne ściany w tej chwili są dość sentymentalne, ale... Nie będziemy tęsknić.