Czas ucieka jak cholera. Ale może ucieka, bo jest mi dobrze. Albo dlatego, że szybko stara się dobiec ku jeszcze lepszym czasom? Za nami pierwszy rok. Jak ja z Tobą wytrzymałam, co słońce? :))))

 Jak zwykle najwięcej czasu spędzam w pracy. Ale przynajmniej mam okazję czytać dobre książki. Z  ostatnich mogę Wam polecić "Wyspę na Prerii" Cejrowskiego, "Kamieniarza" i "Ofiarę losu" Camilli Lackberg, a tekże "Syna" Jo Nesbo, którego dzisiaj skończyłam. Prócz pierwszej pozycji (która byłam baardzo pozytywnie zaskoczona, bo nigdy szczególnie nie lubiłam Cejrowskiego) cała reszta to fantastyczne kryminały. Camilla Lackberg ma styl podobny do Stiega Larssona, także jeśli ktoś zakochał się w Millenium na pewno zakocha się również w jej książkach. Chyba za bardzo żyję tyli iluzorycznymi historyjkami o morderstwach, bo kiedy jakieś dwa tygodnie temu przyczytałam "Ogród Cieni" (nie wiem, czy polecić- wkręcające, ale nie do końca w moim stylu, za mało krwii, zagadek i za dużo zimnej nienawiści) przez kilka dni nie opuszczał mnie wisielczy humor. Naprawił go dopiero Cejrowski. Powinnam chyba na poważnie zająć się swoim życiem, zamiast uciekać od sensownych decyzji w niesitniejące światy. 

Tydzień temu wreszcie wybrałam się nad morze. Lubię spokój fal i delikatne powietrze. Kiedy niebo jest zachmurzone, albo kiedy jest pełne gwiazd. Jednorazowy plażing na który się wybrałam raczej mnie męczy, niż cieszy, chociaż egzotyczną plażą bym nie pogardziła (pod warunkiem, ze mogłabym leżeć w cieniu i z drinkiem w ręku). Odbiegam od tematu. Pojechałam tam właściwie dlatego, że chciałam zobaczyć w czym mój mężczyzna jest tak bardzo zakochany. Sunrise okazało się nie złym, ale chyba przerastającym mnie odrobinę pod względem muzycznym festiwalem. Gdyby zmienić artystów, i spędzić ten czas z moimi kobietami to resztę mogłabym polubić, nawet bardzo.

Trzymajcie kciuki, żebym wreszcie ruszyła się z miejsca.