Witam Was po dłuższej nieobecności... Ciężko jest, mimo, że zaraz miną 2 miesiące od śmierci Mamy, to i tak cały czas przeżywamy, jakby to było przed chwilą. Obie popadłyśmy w depresję, w końcu Mama zawsze była dla nas najważniejszą osobą w życiu. I nawet mimo tego, że czasem się w czymś nie zgadzałyśmy, to jednak jej słowa były bardzo ważne. Mama wiele dla nas w życiu poświęciła, zawsze o nas myślała, troszczyła się. Choć ciężko jej było w życiu i choć czasem sobie nie potrafiła z tym radzić, to na każdym kroku zawsze podkreślała, że jej największym życiowym osiągnięciem byłyśmy MY. 

Bardzo ciężko było sprzątać mieszkanie po Mamie. Ciężko, ze względu na te wszystkie pamiątki, rzeczy, które uzbierały się przez całe życie... I cokolwiek, na co się natknęłyśmy, generowało wspomnienia. Tego nie dało się zatrzymać. I jeszcze żywy obraz Mamy w hospicjum, Mamy w ostatnią sobotę i niedzielę, kiedy już nie wstawała z łóżka, kiedy wszyscy wokółdawali nam do zrozumienia, że czas się pożegnać...

Nie potrafiłam kiedyś zrozumieć jak można zwierzać się lekarzowi psychiatrze, który rozbiera Twój przypadek na czynniki pierwsze. Jednak kiedy sama skorzystałam z tej pomocy, wiem już, że przynosi ulgę. Tak jak i leki. Nie wstydzę się tego. Każdemu może się przytrafić w życiu coś, co wpędzi go w depresję, choć nikomu tego nie zyczę. Dzięki tym lekom powoli coś się stabilizuje, a ja mogę wrócić do pracy. Pociesza mnie bardzo fakt, że wszyscy na mnie czekają, że jestem wręcz niezbędna i choć parę nieprzyjemnych spraw mnie spotkało ze strony firmy, to jednak zrehabilitowali się, wiedząc, że jestem im potrzebna.

Cieszę się ogromnie, że mamy siebie z Karolą. Wiem, są jeszcze Grzesiek i Marek, ale jednak to była NASZA KOCHANA MAMA i nic tego nie zmieni. Kocham Cię, siostrzyczko :*