828

robiąc to zdjęcie, uświadomiłam sobie, że jestem grubsza niż myślałam

ale cóż, czas mija, ucieka gdzieś, patrzysz w lustro z rana, zobaczyć, czy zęby czyste przed praca i czy bluzka w miarę wyprasowana.. a całej reszty nie widzisz. błąd. widzisz, ale udajesz, że nie widzisz. ok, przynajmniej ja tak robię. i dlatego jest jak jest.

kiedy dawno temu, zanim praktycznie na stałe opuściłam photobloga, jak miałam kłopoty to działałam, narzekałam, użalałam się, ale jednocześnie działałam. a teraz kurwa jest odwrotnie. w moim życiu NIC nie jest tak jak być powinno, a udaje, że tak jest i se siedzę i patrzę, jak tyje w oczach, jak mój związek się rozpada, jak marnuje czas w chujowej pracy, jak wszystkim się wszystko układa a mi nie, siedze i jestem okrutnie nieszczęśliwa , ale nie robię zupełnie NIC by to zmienić. bardzo wkurwiająca sprawa

kilka lat minęło mi jak jeden dzień

nawet nie czytam poprzednich wpisów, bo doskonale je pamiętam, jakbym pisała je wczoraj. każda notka wypełniona po brzegi miłością do melanżu, badoo, odpierdalania i w szczególności do M. (nie napiszę nazwiska, bo pierdolone RODO!!!!). tak tak tak, tak było. te wpisy pomagały mi osiagnąć równowagę między moją głową a światem, lubiłam się uzewnętrzniać i nadal to lubię, ale zauważyłam, że już nie mam komu

nie mam z kim podzielić się moimi demonami, które doprowadzają mnie do histerii wewnętrznej tak bardzo, że już sama nie wiem, jakim cudem nad sobą panuję

potrzebuje oczyszczenia, potrzebuje odpocząć, potrzebuję, żeby chociaż raz los się do mnie uśmiechnął

mam 25 lat i jestem skończoną zakłamaną osobą, to co widać na insta to tylko pozostałości po moich zamiłowaniach do social mediów sprzed 12 lat. i lepszego akurat dnia. gdyby to było proste, zabiłabym się, bo moje życie obecnie nie ma najmniejszego sensu. 

ach nie, najpierw i tak musiałabym schudnąć, bo przecież jak ja będę w trumnie wyglądała i kto mnie udźwignie, co nie? 

chyba będę tu zaglądać. może...