Budzisz każdy mój świt

Przykrywasz szczelnie kołdrą słońce na dobranoc

Zamykając cały dzień w Twoich ramionach

Otwierasz oczy tworząc ranki

Zamykasz powieki pytając o sny

Ten okrąg ma kształt linii prostej

Jak sieci dróg ze sobą niepołączonych

Tak splotły się nasze poranki i noce

Z Tobą kończy i zaczyna się każdy dzień

Jest jedna z dróg, którą będę musiała iść sama

To ta z dróg, którą przemierzamy po omacku

Gdyż oczy nie chcą się otworzyć, kurtyny życia

Za kulisami toczy się najważniejszy akt

Czy główny bohater ginie w ostatniej scenie?

Reżyser życia nie dopisał prologu

Jawny sekret, który każdy pozna

Nie ujrzysz rewersu, gdy oglądasz awers

A wszystko roztrząsa się o rzut monetą

Zatrzymaną na kancie wartości...

Czy grawitacja przetrzyma natłok zdarzeń?