Ech...

Cześć kotecku :) nie ma to jak kolejny "włam". ;) 

Nadszedł ten czas, gdy muszę stawić czoło wyzwaniom. Przetrwać próbę. Generalnie wypompowana z sił staram się dalej żyć. Oszukuję siebie ,i ciebię uciekając w marzenia, w sferę wyobraźni. Po każdym upadku podnoszę się z coraz większą trudnością. Pewnego dnia zostanę, będę leżeć, czekając aż podejdzie ktoś.. naprzykład taki jak ty, kto mnie podniesie. Ale nauczyłem się czegoś innego. Zauważyłem, że odbieram nadzieję i sam jej nie mam. Nie mam jej, bo nie chcę rozczarowań. Nie ma nadziei- nie ma rozczarowania. Niby takie proste. Ja realista - coraz częściej uciekam do marzeń. Ale to mnie niszczy. Nie radzę sobie. Przestaję widzieć sens w tym co robię. Wspominam. Wspomnienia tak bolą.. Serce ściska się z żalu. Jak 3 sekundy potrafią zmienić człowieka. Magia trzech sekund - taka nie dająca się opisać. Staram się walczyć. Ale kończą mi się siły.....Nie mogę doczekać się jutra.Może uda mi się zapomnieć o tym wszystkim ... chodź na chwilę.

Pierwsza łza była bezgłośnym krzykiem rozpaczy, cierpienia, spływającego po policzku smutku. 

Ostania próbą ich zrozumienia.