Trzymam Cię za rękę, lecz Ty odwracasz się ode mnie. Nie chcesz by Twoje oczy spoczywały na moich ustach. Nie pragniesz już mojego śmiechu. Pozwól proszę, bym zasnęła. Czuję, że jest już blisko. Z każdym dniem skrada się coraz bliżej. Już mi nie pomaga. Stała się moim wrogiem, koszmarem. Halucynacje. Widzę niepoczęte dzieci. Wykrzywiają twarze w płaczu pełnym cierpienia. Dlaczego cierpią? Kto im to zrobił? Coraz częściej dzieje się to wśród innych, lecz nie pokazuję tego. To by nie polepszyło sytuacji. Prawdziwe złe dzieje się w nocy. Do mojej głowy wkradają się głosy i dyskutują. Mówią o tym, co ze mną zrobić. Nie rozumiem nic z bełkotu. Każde słowo zdaje się zabierać mnie gdzieś dalej i dalej. Co będzie kresem tej wędrówki? Stoję przed lustrem i krzyczę bezgłośnie. Chcę żeby dała mi spokój. Ona jednak otacza mnie z każdej strony. Oplotła mnie swym cierniowym uściskiem i nie puszcza. Mówi, że jestem jej. Już na zawsze. Wierzę jeszcze, że to kłamstwo. Ktoś się o mnie martwi. Powiedz mi, po co? Wszyscy będziemy przecież oddani w ręce kata.