Obiecalam sobie, że będę częściej tu coś dodawać, także, oto jestem.

Ostatnie dni nie były zbyt dobre. Miałam wiele spraw do rozmyślań, wiele do poukladania i uporządkowania. Nie było łatwo i wciąż nie jest tak jak powinno być. Ale wczorajsza rozmowa z pewną osoba wiele mi uświadomiła i pomogła w końcu pogodzić się z wieloma rzeczami, jak i sprawiła, iż zrozumiałam że wszystko co związane z pewną osobą pozbawione jest jakiegokolwiek sensu i że powinnam jak najszybciej wymazać ten etap z mojego życia i zapomnieć. Dziękuję, za szczerość przede wszystkim.
Poza tym, że mój stosunek do pewnych sytuacji z przeszłości i do pewnej osoby uległ zmianie już na dobre i nic nie będzie w stanie go zmienić, nic tak na prawdę mi się nie układa. Brakuje mi choć odrobiny dobra i szczęścia. Brakuje mi wsparcia, zrozumienia i bliskości. Rzeczy, których nie doświadczam od dłuższego czasu, a które mogły by pomoc mi w budowaniu pewnych rzeczy od nowa i zapomnieniu o tym co było. Ale co już stracone, nie łatwe do odzyskania. Czas pokaże komu tak na prawdę zależy i komu można ufać.
Jeśli miałabym określić jak jest, czy też jak się czuje, nie potrafiłbym. Nie jest dobrze, ani też źle tak jak kilka dni temu. Jest nijak. Czuje się nijak. Wszystko wydaje się być całkowicie nijakie.



Trochę przykre uczucie być nie docenianym przez osobę, przy której było się cały czas, wspieralo się ją, nigdy nie skrzywdzilo i zawsze chciało się dla niej najlepiej. I śmieszne w jaki sposób ta osoba docenia o wiele bardziej kogoś, kto co raz sprawia że cierpi, kogoś kto wniósł do jej życia więcej cierpienia i trudu niż radości i pociechy. Cóż, to pokazuje tylko kto się liczy, a kto nie jest tak na prawdę potrzebny.