Ile jeszcze potrzebujesz znaków by skumać że coś jest na rzeczy?

http://www.youtube.com/watch?v=hbJruWd6bmU&feature=relmfu

Paraliżujący strach przed odrzuceniem, który blokuje nas przed zawalczeniem o swoją miłość-   To  temat na dzisiejszy, dość chłodny wieczór.

Bardzo często w życiu codziennym spotykam się z tym, że ludzie pozwalają na to, by zawładnęła nimi nieśmiałość. Nieśmiałość, która skutecznie blokuje Wam drogę do szczęścia. Gdy prowadziłam jeszcze photobloga, na którym starałam się Wam pomagać, najczęściej opisywaliście sytuację, w której to podobał się Wam ktoś, jednak kompletnie nie mieliście pomysłu i odwagi, by tej osobie o tym powiedzieć, by chociaż jakoś  się do niej zbliżyć. I teraz pytanie, skąd to wszystko się bierze? Czy wynika to z kompletnego braku wiary w siebie? Czy jest to raczej spowodowane tym, że wiele nasłuchaliśmy się/wyczytaliśmy o przypadkach, gdzie ktoś na wyznanie miłosne reagował śmiechem, czy przejawiał jakieś inne, niedojrzałe zachowanie. Ja przyznam szczerze, że sama byłam w takiej sytuacji. Na początku gimnazjum podobał mi się pewien chłopak, który regularnie mi się przyglądał i sprawiał wrażenie, jakby  był zainteresowany moją osobą. Oczywiście starałam się zebrać jakieś informacje o nim, które pomogłyby mi jakoś się do niego zbliżyć.

Przez dobre kilka, naprawdę długich miesięcy zbierałam się do tego, by powiedzieć mu głupie cześć, które przecież kilkanaście razy potrafimy wypowiadać każdego dnia. Krótkie, zwyczajne, powszechne słowo, a ile odwagi trzeba, by je wypowiedzieć, jeśli w grę wchodzą jakieś uczucia, jakaś poważniejsza relacja. Często wyobrażałam sobie, jaka będzie reakcja, gdy powiem to cześć, a co będzie jeśli on nie odpowie? Itd. Ja zawsze brałam pod uwagę najgorsze scenariusze i zauważyłam, że my w swoim życiu najwięcej czasu poświęcamy na myślenie o czymś, co tak naprawdę może się w ogóle nie wydarzyć.

Zbierając się do wykonania tego pierwszego kroku, motywowałam samą siebie. Tłumaczyłam sobie, że przecież nic nie mam do stracenia. A to jest tak naprawdę jedyny sposób, by wreszcie coś zrobić, coś zmienić. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, jak wykańczająca jest niewiedza. Katowanie się domysłami i analizowanie wszystkich gestów, ruchów naszego obiektu westchnień, które mogłyby dać nam jakąś wskazówkę, co do planów tej osoby względem nas itd.

To, co każdy z Was powinien sobie wbić do główki w takiej sytuacji jest to, że każda wartościowa osoba, która dowie się, że nam się podoba, darzymy ją jakąkolwiek sympatią, czy uczuciem nie zareaguje śmiechem, nie zrobi z tego sensacji dającej mu do wyśmiewania się z nas przez kilka miesięcy. Nawet jeśli ten ktoś będzie miał inne zamiary w stosunku do nas, niekoniecznie będzie odwzajemniał nasze uczucia, da nam to kulturalnie i delikatnie do zrozumienia. Jeśli zachowa się inaczej pokaże w ten sposób, że nie był wart chociażby jednego zerknięcia w jego stronę, nie zasłużył sobie na to, by poświęcić mu chociażby sekundę naszych myśli.  Tylko ta cała sytuacja nie ma być czymś, czego będziemy  żałować, absolutnie NIE! To ma być zawalczenie o nasze potencjalne szczęście. Nawet jeśli po tym wysiłku, który podejmiemy nie zdobędziemy wymarzonego, zamierzonego celu, to nie odejdziemy z niczym. My naprawdę wiele zyskamy. Zyskamy pewny grunt pod nogami, klarowną sytuację i przede wszystkim to pokaże nam, że chcieć to móc, że wiele zależy od nas samych, że warto walczyć i czasem trzeba trochę pomóc szczęściu!

Wszystkich, którzy są w takiej sytuacji życzę mnóstwo siły, tej wiary w siebie i tego, by reakcja tej osoby, była taka jaką sobie wymarzymy.

Mam nadzieję, że Was nie zanudziłam i tchnę w Was odrobinę wiary w siebie! :*