Już mam dość budzika w którym lampka do podświetlenia tarczy dawno się spaliła. By go nastawić muszę usiaść na łóżku by blask lekko przymglonych starych lamp ulicznych go oświetlił. Potem wstaje z rana, ciagle tak samo, ledwo ale jakoś. Myję twarz by się obudzić, zakładam soczewki by widzieć ten piękny a zarazem brzydki świat. Ubieram się, już nie patrzę nawet w co. Na talerzu leży zazwyczaj około 4-6 kanapek. Dwie zawsze sa inne. Kiedyś zjadałam wszystkie, teraz zdarza mi się tknać tylko herbatę. Jadę autem, to daje mi przyjemność, jedna z największych w życiu. Jadę po moja przyjaciółkę, wita mnie pocałunkiem w policzek i pyta o moje samopoczucie. Rozmawiamy i słuchamy muzyki, mały relaks przed szkoła. W niej usycham, czasem słucham, uczę się, rozumiem, nie rozumiem, nie uczę się, nie słucham i zasypiam. Wracam około 1h do domu bo jeżdżę bez celu na obszarach miasta. Powrót do domu kompletnie mnie nie cieszy. W domu nie ma spokoju ani odpoczynku. To tylko nerwy, kłótnie, złość, to nie dom. Lecz czytam w nim ksiażki, odskakuję od rzeczywistości a potem uczę się i zamartwiam matura, moim rzekomo pierwszym najważniejszym egzaminem w życiu. Później jest wieczór.
Nastawia mi plecy, czuję strzelajace kręgi i rozluźniajace się mięśnie. Śmieję się, raduje, podziwiam naturę, czuję się jak w kosmosie, robię co chcę, czuję się tak wspaniale jak z nikim dotad, to naprawdę coś co nigdy mnie nie spotkało.
A potem okazuje się, że to wszystko to nieprawda.
Że to kłamstwo, bestialstwo wobec moich uczuć, oszustwo.
A potem umieram
Jest śmierć.
Moja ponowna śmierć.
I tak codziennie.