"Jak się idzie na Bierkowo.

Ale się wszystko pozmieniało. Niedawno z rozpędu wskoczyłam w gęstą maź szczęśliwości. Lepi się cała, pokrywa wszystko, co do niej wrzucę; roi się w niej od czternastek, które tak lubię, powstaje wciąż nowa muzyka, mnożą się również ludzie, którzy chcą mi towarzyszyć w jej zgłębianiu. Wskakiwałam dwukrotnie, tym razem z większym powodzeniem. W przeciągu dwóch miesięcy od ostatniego wpisu kilku ludzi pomogło mi się odmienić, również trochę książek, ciekawych artykułów, jak zwykle wielogodzinnych analiz, jakiś wewnętrzny potwór motywacji się obudził i już wszystko gra.

Lubię taki stan, kiedy prozaiczne czynności sprawiają mi przyjemność. Roztopy mnie cieszą, bo są jak widmo wiosny, choć obecnie wyglądają wyjątkowo parszywie. No właśnie: to nie tak, że nagle powróciła beztroska, ale to nadszedł spokój i przyjemne spowolnienie bicia rozszalałego dotąd serca. Ciekawe, że dokładnie w momencie dokończenia sprawy z pewnym panem. Poza tym chcą odciąć jeszcze większą część mojej mamy od mamy właściwej, ale staram się sprostać wszystkim wymaganiom, wiesz, 'nie dać się'; zadawala mnie właściwie już sama pomoc jej. Wszak codziennie rozmasowuję blizny (jako przenośnia brzmiałoby dobrze, więc piszę), jakby nie było, również te na serduszku. 

Tak spontaniczne porywy szczęścia sprzyjają poznawaniu nieziemskości i różnorodności i osobliwości innych (polecam sprawdzić); i tak można spotkać wielkostopego, czworookiego olbrzyma z brodą, który zapisuje odpowiedzi ludzi na pytanie "po co żyjesz?" w małym kajeciku albo drobnego desperata o motylich oczach trującego wciąż o tym, jak to nie ma pieniędzy, bo kupił werbel za 900 złotych. Albo odkryć, jak bardzo przestałaś być suką (względnie 'przestaleś być suką').

Dobre samopoczucie karze mi pisać, jak na złość nie są to jednak wypracowania z polskiego.

Zdjęcie, pamiętam, zrobione dokładnie po odwróceniu się od półokręgu tęczy. Kogo nie złapał aparat? Czy po prawej stronie nie powinien stać człowiek z poprzedniego wpisu?