Nie moge Ci wiele dac...

Jedno z niewielu naszych wspólnych zdjęć, to najbardziej udane, jedno z tych, na ktorych wg Ciebie udawałam trzeźwą. Z dnia, kiedy wszystko się zaczęło. Gdyby ktoś mnie spytał jak można w niecałe trzy tygodnie zniszczyć (czy wystawić na wielką próbę??) relację budowaną od pięciu lat, opowiem mu naszą historię. I choć nie żałuję ani jednej sekundy z ostatnich dni, to rozdziera mnie myśl, że już nigdy może nie być tak jak kiedyś. Zawsze, gdy organizowaliśmy spotkania, to na Ciebie czekałam najbardziej i chyba nie było spotkania bez Ciebie, bo do tego nie dopuszczałam. Jestem ofiarą tego zrządzenia losu tak jak Ty, Ktoś zabawił się mną w równym stopniu. Setki wspomnień przewijają się przez moją głowę.. mało kto poznał Cię tak jak ja. Może to wszystko ma być podłożem do czegoś dużo lepszego? Mój Skarb - nie zmienię zdania, naprawdę odkryłam w Tobie kogoś bardzo cennego.

A w mojej głowie: 'bieganie' do drugiej w nocy, długie minuty niekrępującej  ciszy, pajęczynki, czyszczenie moich trampków kapslem, kopalnia, peron z murzynem, czekanie na złożenie parasola, wycieczka, z której wracaliśmy z Twoją babcią [która powiedziała 'do zobaczenia', co brzmiało jak proroctwo], przeprowadzanie mnie przez progi, Sonata! <3, stanie przez 15 minut w sklepie, no i KacVegas już nierozłącznie będzie mi się kojarzył z Tobą :D

Dziękuję i wyczekuję następnego spaceru.