Valerie

Stare jak świat.

Mam dzisiaj baaardzo duzo roboty i sie nie mogę zabrac.

Ale nic - trzeba wziąć dupe w troki i coś ze sobą zrobić.

Jest mi groźnie-

bo tak boję się,

że coś się może

zniszczyć. Chyba

byłoby mi z tym

bardzo źle.

Pakujesz swe zmartwienia do hermetycznego pojemnika



W nadziei, że znikną same, roztopia się jak śnieg za oknem.

Palisz świeczkę, zwykle z przyzwyczajenia,

Wyciągasz papierosa, z uzaleznienia-

Nie umiesz się wyrwać,

Ciągle po jednym

po dwa

po pół-

Świeca nie gaśnie,

Wosk stapia się dalej

A Ty wciąż maczasz w nim palce

Żeby aż zaskomleć z bólu, rozkosznego

ciepła. Potem, gdy już oklei ból Twe palce

Zaczynasz więdnąć powoli, bo to się skończyło-

Jak miłość Petrarki, choć boli, wciąż pragniesz więcej

żeby nazwać się Szczęściem, percepcyjnie smakujesz świat.



By wciąż jak najmocniej, samemu sobie służyć

By w sen zatopić tęsknotę i mieć ją pod powieką

By ciągle czerpać garścią najjaskrawsze cuda

Żeby rozkoszną boleść wcisnąć między uda

Znaleźć, jakimś sposobem najprosztszym

Oksymorony brutalnego szczęścia,

Fałszywe prawdy, czarny śnieg.

Znaleźć kontrasty we mgle.

Poszukać, przeszukać

kieszeń bytowania

najdosadniej

na wskroś.

I wyjąć

tylko

pył.