Znowu nie wierzę w miłość

    Miłość. Myślałam, że wiem co to jest. Zdawało mi się, że to jest coś wielkiego. 

Że ludzie Kochają się wtedy, gdy żyć bez siebie NIE MOGĄ; Że Jedno za drugie oddałoby życie;

Że jest się gotowym zrezygnować z dóbr własnych, na rzecz tej ukochanej osoby.

Że poświęciłbyś swoję życie byleby tylko być z nią.

Myślałam, że miłość jest dla wszystkich najważniejsza.

    Ale ludzie sa zbyt wielkimi egoistami by chcieć coś poświęcić.

Myślą, że wszysko im się należy. Są zbyt wygodniccy by oddać coś w zamian.

,,Prawdziwa miłość'', w którą tak usilnie próbowała wierzyć moja dusza okazała się być romantycznym wymysłem.

    Jest tylko zauroczenie, chemia, póżniej przyjaźn, lub przyzwyczajenie. Może przywiązanie z samego egoizmu-bo nie chcemy być sami.

A gdy zaczyna się babrać, bo już znieść siebie nie mogą, to się ewakułują.

Czy (To całe poświęcenie dla drugiego człowieka jest bez sensu. Bo życie jest krótkie, a nie ma gwarancji, że otrzymamy coś w zamian.)??

Prawdziwą miłość czuję tylko matka do swego dziecką. Tę jedyną, bezwarunkową.

Kochajaca Matka odda życie by chronić swoje potomstwo.